Каля будпляцоўкі стаяць шэсць намётаў. Адзін з іх ператвораны ў прадуктовы склад. Ён цалкам завалены прыпасамі. Мінчукі нанеслі сасісак, цукерак, кавы, печыва. Ёсць згушчонка і кетчупы. Хлеба насыпалі цэлы мех.
Жыхары сталіцы з сімпатыяй паставіліся да пратэстоўцаў супраць пабудовы офіснага цэнтра ля Курапат. Ручаінка людзей цягнулася туды цэлыя выхадныя. На імправізаваным стале з паддонаў стаіць дзясятак тэрмасаў.
Як кажуць «вахтавікі», максімум народу было каля 17.00, калі 80 пратэстантаў з адной з мінскіх цэркваў прыехалі туды на маленне. Увечары а 20-й карэспандэнт «Нашай Нівы» налічыў на пляцоўцы 80 чалавек. Мужчын і жанчын прыкладна пароўну.
Пратэстоўцы паставілі 4 крыжы. На паркане вісяць здымкі расстраляных у Курапатах і інфармацыя пра мемарыял.
Жыхарка сталіцы Таццяна Гацура-Яворская прывезла экран і праектар і паказвала відэафільмы пра людзей, што прайшлі праз сталінскія лагеры.
Удзельнікі намётавага мястэчка падпарадкоўваюцца цесляру Змітру Дашкевічу, апранутаму ў дажджавік.
На нашых вачах група хлопцаў на чале з настаўнікам фізкультуры з Вілейкі прывезла на легкавіку дровы. А мядзведзяваты мужчына прыцягнуў Дашкевічу вялікую каністру паліва для электрагенератара.
«Падчас першага стаяння ў Курапатах нічога такога не было, — успамінае Дашкевіч. — Нам есці не было чаго. Як змянілася атмасфера!» — кажа ён.
Людзі грэюць рукі каля вогнішчаў, разведзеных у бочках.
Пад нагамі раскладзеныя паддоны. каб ногі не моклі. Паўз намёты часам праходзяць амапаўцы. Ахова намётаў трымае з імі канструктыўны кантакт.
Абаронцы Курапат лічаць, што прынцыпова важна заўтра а 8-й ранку не дапусціць пачатку будаўнічых работ. На думку Насты Дашкевіч, гэты момант будзе ключавы.
Найвышэйшага напяцця эмоцыі дасягнулі былі ў пятніцу, калі адзін з пратэстоўцаў, мінчук Сяргей Пальчэўскі, прыкуў сябе да МАЗа будаўнікоў. Яго спрабавалі затрымаць, але народ узяў яго ў кола і не дапусціў.
