Я люблю коціка і не люблю нашых людзей прыблізна за адно і тое ж.
Раніцай, што б ні здарылася, дзе б ні здзяйсняліся несправядлівасці, вайна, голад і эпідэміі — коцік пацягваецца на фатэлі, вітае мяне, зігуючы лапкай і прамаўляючы нешта сярэдняе паміж беларускім «ох» і грузінскім «вах».
Цэлымі днямі ў Менску ён займаецца бяззлобным падхалімажам, прыдумвае сабе важныя справы, усім відам дэманструючы прагу стабільнасці, ганяе па падлозе і жарэ бонсцікі, якія упарта нясе Еўраопт.
Свет ката — зразумелы і камфортны. Кот са свайго пункту гледжання робіць усё, што хоча, а з майго — робіць тое, што павінен рабіць кот. Жарэ, сера і радуе гаспадароў.
Бывае, калі кот спрабуе сцягнуць са стала бутэрброд — ён атрымлівае фофана па вуху. Тады ён з працяжным «ёёёёё» ўцякае пад канапу і адтуль ненавідзіць мяне прыблізна 5 хвілін. Пасля ён усё забывае і усё даруе. Калі ён вылазіць з хованкі — бутэрброда ўжо няма і яму няма чаго хацець, акрамя бонсцікаў і ласкі.
Свет маіх суайчыннікаў прапарцыянальна — такі ж мікраскапічны. Не бачачы нічога — яны нічога не хочуць. Нічога не патрабуючы — не атрымліваюць забаронаў і, значыць, адчуваюць сябе свабоднымі. Маючы прыродную незлаблівасць і кароткую памяць, яны таксама хочуць ласкі і бонсцікаў.
Цяпер пра рызыкі рэжыма. Аляксандар Грыгоравіч, прачытайце уважліва, тут пра страшнае:
Калі мы першы раз у жыцці ўзялі ката на дачу, ён па дарозе у гудучай машыне страціў на нярвовай глебе палову «валасянога покрыва». У новым доме — зашыўся пад лесвіцу. На вуліцы прыпаў пузам да сырой зямліцы і не зрухваўся з месца.
На другі раз ён інтэнсіўна абследваў дом.
На трэці раз пачаў хістацца на фіранках і высветліў, што ўсё самае цікавае — за вакном, аблюбаваўшы падваконнік.
На чацвёрты раз ён высветліў, што па лесвіцы можна падымацца на другі паверх і назіраць «гаспадароў» пачаў выключна з верхатуры, страціўшы, такім чынам, увесь піетэт.
На пяты раз ён выйшаў на вуліцу, а на шосты драпануў на суседскі ўчастак і быў знойдзены за абнюхваннем нейкай коткі.
Ад таго часу і дагэтуль ён ненавідзіць сядзець дома. Пры дапамозе сваёй сямікілаграмовай тушкі ён навучыўся адчыняць уваходныя дзверы. У нядзелю перагрыз вяровачку, за якую мы яго прывязвалі да дрэва, каб ён не уцякаў.
То бок, кот перагрыз вяровачку, але ўцякаць не стаў. Проста перагрыз, дэманструючы, і лёг у метры ад месца згрызення, пільна ўглядаючыся ў жука.
З параўнання ката і беларускага народа можна было б зрабіць цэлы цыкл, але гэтаму замінае адна абставіна, якая прадстаўляе народ у метафарычна больш выгадным святле: у нашага ката няма яек.
