Неяк мінулым ліпенем ехаў я начным цягніком з Рэчыцы ў Менск. Падышоў раніцай да правадніцы купіць кубак гарбаты, а ў адказ пачуў: «Так! Хаварыце мне па-рускі! Я не сабіраюсь тут этат ваш біларускі йызык панімаць, я іво ў школі ні учыла». Ну і яшчэ нешта такога ж кшталту.
Тое, што правадніцы не разумеюць, што такое «гарбата», здараецца часта. Але большасць просяць патлумачыць, што ж гэта такое і я спакойна тлумачу (не перакладаючы) і сітуацыя мірна вырашаецца. А тут проста нахабства і хамства.
Тады я запатрабаваў кнігу заўваг і прапановаў ды напісаў туды заўвагу з прапановай скасаваць з такой супрацоўніцай працоўную дамову у сувязі з неадпаведнасцю ўзроўня адукацыі патрабаванням для падобнай прафесіі. Артыкул 4 закона «Аб мовах» патрабуе ад кожнага работніка любой арганізацыі валодання абедзвюма дзяржаўнымі мовамі на ўзроўні, які неабходны ім для выканання сваіх службовых абавязкаў. І калі правадніца не здолела прадаць мне тавар, які абавязаная рэалізоўваць у вагоне цягніка, з-за таго, што не зразумела назву гэтага тавара на першай дзяржаўнай мове, адпаведна, яна не валодае гэтай мовай у аб'ёме, неабходным для выканання сваіх абавязкаў, а значыць, не адпавядае займанай пасадзе.
Праўда, тады яе не звольнілі, а толькі абвясцілі вымову і пазбавілі прэміі за нізкую культуру абслугоўвання мяне. Белчыгунка спаслалася, што ў службовай інструкцыі правадніка сярод абавязкаў не запісана патрабаванне закона аб валоданні абедзвюма дзяржаўнымі мовамі на адпаведным узроўні. Ну я, па шчырасці, і не стаў моцна настойваць на самым жорсткім пакаранні.
А ў гэты панядзелак я ехаў з Менску да Рэчыцы. І ў вагоне трапілася тая самая правадніца. Праўда, ні яна, ні я не падавалі віду, што ўжо знаёмыя, хаця па маёй мове, упэўнены, яна мяне ўзгадала.
Я зноў папрасіў кубак гарбаты. Адказ быў такі: «Вы знаіце, у нас вот так, штобы прама травянова, то нету, есць чорны і зілёны. Вам какой?» Ну я замовіў чорную. Але тое, што цётка цяпер ведае, што такое «гарбата», ды яшчэ нехта ёй наплёў, што гарбата — гэта нібыта толькі з зёлак - «травяны», а «чорны» і «зялёны» — гэта толькі «чай», — гэта, па шчырасці, парадавала!
Усё ж плён і ад Случаковай пісаніны, і ад маёй ЁСЦЬ!
