Гэты рэпартаж Agence France-Presse запісаны па-ангельску, таму прапануем вашай увазе пераклад на беларускую мову:
Адна вёска — дзьве нацыі. Трохмэтровы мур з калючага дроту падзяліў вёску Сакалін ан дзьве часткі — літоўскую і беларускую. Але так было не заўжды. Дана ўзгадвае часы да падзелу:
«Спачатку мы ўсе жылі разам, але потым яны падзялілі нас. Як пірог. Адзін кавалак далі суседзям, іншую пакінулі нам».
Мяжа зьявілася тут пасьля распаду Савецкага Саюзу. У мінулым сьнежні Літва адчыніла сваю мяжу з Заходняй Эўропай, але не зь Беларусяй. З таго часу кошт візаў дасягнуў 25 эўра для літоўцаў, і 60 эўра для беларусаў. Гэта чвэрць сярэдняга месячнага заробку.
Кожную нядзелю гэтыя беларускія жанчыны наведваюць імшу, назіраючы за ёю праз калючы дрот. Вясковы касьцёл знаходзіцца на літоўскім баку, могілкі таксама.
«Я хачу, каб яны адчынілі мяжу і пусьцілі нас. Я хачу, каб мяне пахавалі там, разам са сваім мужам. У мяне ўжо і месца там нават падрыхтаванае».
Літва і Беларусь вядуць кансультацыі на гэты конт. Але нават тады, калі візавы рэжым будзе паслаблены, жыхары Сакаліну ня змогуць вольна камунікаваць з суседзямі. Да найбліжэйшага памежнага пераходу — 70 кілямэтраў.
