Ігар Жук. 2014 год.
Ігар Жук паходзіў зь Мядзельшчыны, а ў Горадню прыехаў пасьля сканчэньня асьпірантуры Беларускага дзяржаўнага ўнівэрсытэту. Выкладаў у Гарадзенскім дзяржаўным унівэрсытэце імя Янкі Купалы, напачатку 90-х узначальваў новаствораны Факультэт беларускай культуры і філялёгіі, займаўся навуковай дзейнасьцю.
«Такія нараджаюцца раз на сто гадоў, — гаворыць прафэсар Аляксей Пяткевіч. — Ён быў тэарэтыкам, наватарам у сваёй галіне, разьвіваў у літаратуразнаўстве ідэі структуралізму, якія некалі ўспыхнулі ў савецкі час у Прыбалтыцы, але былі задушаныя. Яго доктарская была структуралісцкая, наватарская ў беларускім літаратуразнаўстве. Ён быў пачынальнікам вялікай школы літаратурнай навукі ў Беларусі, але ён не пасьпеў разьвярнуць крылы, хаця нямала зрабіў. Выключна таленавіты і арыгінальны дасьледчык беларускай літаратуры. Гэта быў перш за ўсё тэарэтык, таленавіты тэарэтык якіх зараз так не хапае ў нашай літаратуры. Усё, што рабіў і напісаў Ігар Жук, было выключна цікава і рэдка — гэта быў вялікі талент».
«Напачатку 90-х ва ўнівэрсытэце быў створаны Факультэт беларускай культуры і філялёгіі. Ігар Жук быў прызначаны дэканам, — узгадвае выкладчык Гарадзенскага унівэрсытэту Янка Трацяк, які ў свой час быў студэнтам Ігара Жука. — Ужо тады стала зразумела, што больш вартага чалавека на гэта месца было б цяжка знайсьці.
Пры ягоным кіраўніцтве ня толькі студэнты паўсюль размаўлялі па-беларуску, але нават работніцы ў гардэробе таксама гаварылі па-беларуску. І ніхто нікога не прымушаў, проста Ігар Васільевіч мог стварыць такую атмасфэру. У ім жыла гармонія, мудрасьць, чалавечнасьць… Гэта вялікая страта для Гарадзенскага ўнівэрсытэта, для беларускай навукі, гэта страта цудоўнага чалавека…
У 1998 годзе выйшла з друку ягоная кніга літаратурных эцюдаў «Сустрэчны рух». А ў манаграфіі «Празаічны тэкст: дынаміка рытмавага існаваньня» распрацаваў арыгінальную канцэпцыю мэтрадынамікі празаічнага выказваньня і ўпершыню ў гісторыі літаратуразнаўства апісаў мэханізм атрыманьня з дапамогай кампутарнай апрацоўкі тэксту мэтрычных аўтарскіх эталёнаў, разгледзеў сыстэму іх дынамічнага ўзаемадзеяньня. Адлюстраваны ў іх гэтак званы «рытмічны інстынкт» адкрывае новыя магчымасьці для аналізу асаблівасьцяў мастацкага стылю майстроў беларускае прозы — Янкі Брыля, Васіля Быкава, Максіма Гарэцкага, Івана Мележа, Кузьмы Чорнага».
