Зь юнацтва прывучыла сябе цікавіцца палітычнымі падзеямі ў краіне. Напярэдадні ж сёлетняй выбарчай кампаніі, вырашыла паэкспэрымэнтаваць: аднесьціся да гэтай падзеі, як сярэднестатыстычны грамадзянін, якому па большай меры, не да палітыкі. І акрамя разавых паведамленьняў па тэлебачаньні пра дэмакратычнасьць нашых выбараў і іх адкрытасьць ды маленькай заметкі ў мясцовай газэце «Жыцьцё Палесься» пад загалоўкам «Одним абзацем» — вакол ніякага ажыўленьня. Паспрабавала гаварыць пра блізкія выбары з калегамі на прадпрыемстве і знаёмымі. Далей зьдзіўленага сьмяшка, ці адмаху рукой — «Якія выбары?», размова не ішла.
Працягваю ўважліва прачытваць мясцовую газэту. Пішуць пра паседжаньні райвыканкаму, асабліва пра новага кіраўніка: з кім сустрэўся, аб чым гаварыў. Шмат — проста пра падзеі ў горадзе і раёне, пра людзей, якія тут жывуць і працуюць. Але найбольш зьмястоўна пра жніво — дэталёва, зь лічбамі. Ці так важна гэта для майго жыцьця? Ды і на жыцьцё грамадзтва ў цэлым наўрад паўплывае. А вось пра выбары ў газэце нічога за месяц не знайшла. Усё ж чатыры гады абраныя дэпутаты будуць мець магчымасьці «ўплываць» на жыцьцё краіны, а, значыць, і маё ў тым ліку.
Хоць як спалучыць таталітарнае кіраўніцтва з магчымасьцямі дэпутатаў. Звычайна неяк стала, што за нас можна прымаць рашэньні. Па адмене льготаў усё вырашалі бяз нас. Кантрактную сыстэму таксама прынялі без уліку нашых меркаваньняў… Ад такога і мне захацелася махнуць рукою: «Якія выбары?». Толькі вось…
Перашкаджае адчуваньне чалавечай годнасьці ды ўнутранага супраціўленьня відавочнаму падману.Бо як інакш можна назваць той факт, што ад кіраўніцтва краіны чуеш адно, а ў жыцьці бачыш другое. Слухаю пра барацьбу з карупцыяй і назіраю вакол усё большае нарастаньне «ціхага» блату па сваяцтву, ці за грошы. Слухаю пра барацьбу зь бюракратызмам і чую ад знаёмых, як нарастае колькасьць пустых адпісак у шматлікія дзяржаўныя інстанцыі. Слухаю аб павелічэньні пэнсій і са шкадаваньнем назіраю за жыцьцём пэнсіянэраў, якія ня могуць набыць неабходныя лекі і паўнавартасную ежу.
Сьпіс можна працягваць, ды спынюся на выбарах. Прагледзела сьпіс акруговай камісіі — прыемна глядзець на прозьвішчы, якія ў горадзе на слыху. Людзі ўсе паважаныя, на пасадах, з пэўнымі заслугамі і аўтарытэтам.
Ну ня пойдуць яны супраць саміх сябе, ня будуць супярэчыць рэкамэндацыям зьверху: ёсьць што губляць!З 12 чалавек — адзін прадстаўнік апазыцыйнай Аб’яднанай грамадзянскай партыі. Як быццам стрымана абяцаньне дапусьціць да ўдзелу ў працы выбарчых кампаній прадстаўнікоў АДС. Толькі вось усё кіраўніцтва акруговых камісіяў — адказныя работнікі райвыканкамаў. Адзін супраць дванаццаці! Расцэньваць гэта, як крок насустрач празрыстасьці і дэмакратычнасьці выбараў? Ці за час правядзеньня папярэдніх выбарчых кампаній вопыт у іх фальсыфікацыі настолькі высокі, што ня страшна па адным «нязгодным» уключыць у склад камісіі?
А ва ўчастковыя выбарчыя камісіі, там дзе робіцца рэальны падлік галасоў, адважацца ўключыць па аднаму прадстаўніку ад апазыцыі?Вось тут і будзе момант ісьціны…
Што ж, такая ўпэўненасьць і дапушчэньне рызыкі дае магчымасьць зрабіць выснову: -- усё будзе выканана так, як заплянавана. Ці ня ўзяць на сябе ўпэўненасьць ды спрагназаваць, хто будзе абраны ў дэпутаты хаця б у трох акругах? Палеская акруга — Канопліч, Мазырская — Арцюшэнка, Калінкавіцкая — Ціханская. Шкада, што нельга зрабіць стаўкі… Ці ня так?...
І яшчэ адна канкрэтыка. Неяк дрэнна адчувала я сябе ў ролі «сярэднестатыстычнага», не па-чалавечаму. Сумна, калі здымаеш зь сябе пачуцьцё адказнасьці за свой лёс. Нельга быць абасобленым ад грамадзкіх і палітычных зьяў у краіне, дзе ты жывеш і чакаць, хто і як цябе скарыстае. Ва ўсялякім выпадку, перастаць быць «сярэднестатыстычным» хаця б для экспэрымэнту, на момант выбараў, можна паспрабаваць. А раптам спадабаецца новы вобраз, у якім куды больш чалавечай годнасьці і карысьці.
