На 72-м годзе жыцця памёр дзяржаўны служачы, дыпламат Аляксандр Герасіменка. Ён нарадзіўся ў 1946-м ва Уздзе Мінскай вобласці. Скончыў машынабудаўнічы факультэт Беларускага політэхнічнага інстытута (1969); завочнае аддзяленне Мінскай вышэйшай партыйнай школы КПБ, выкладчык грамадскіх дысцыплін (1986).
Ад 1991 да 1994 Аляксандр Герасіменка ўзначальваў Мінгарвыканкам, а таксама Мінскі гарадскі савет дэпутатаў. Адначасова ён быў дэпутатам Вярхоўнага савета 12-га склікання.
У 1995 Аляксандр Лукашэнка прызначае Герасіменку паслом у Балгарыю. Папрацаваў намеснікам міністра замежных справаў. Ад 2006 да 2013 быў паслом Беларусі ў Латвіі.
Пра Аляксандра Герасіменку згадвае праваабаронца-вясновец Алесь Бяляцкі, які папрацаваў разам з ім у гарсавеце.
«Ён быў з камуністычнай наменклатуры ніжэйшага ўзроўню. Калі мы былі разам у гарсавеце, ён ачольваў адзін з райкамаў Мінска, быў дастаткова маладым. На маю думку, ён адносіўся да адносна прасунутай групы тэхнакратаў, якія адначасова рабілі кар’еру ў кампартыі, аднак пасля таго, як разваліўся Савецкі Cаюз, знікла кампартыя, ён змог дастаткова моцна вырасці.
Па-першае, Герасіменка перайшоў на беларускую мову. Гэта была яго працоўная мова падчас працы ў Мінскім гарсавеце. Па-другое, ён стараўся займаць нейтральную пазіцыю, ён стараўся адысці ад камуністычнай мафіі, якая трымала пэўныя пазіцыі. З ім можна было вырашаць пытанні, у тым ліку датычныя беларускай культуры.
Ён мне нечым нагадвае Міхаіла Марыніча — гэта прыкладна адна група тэхнакратаў, для якіх незалежнасць Беларусі не была пустым гукам.
Герасіменка ў тыя гады адназначна не быў прыхільнікам Лукашэнкі. І тое, што яго адправілі паслом, — гэта, хутчэй, ганаровая высылка адной з рэальных палітычных фігур. Магчыма, у яго не хапіла такога баявога запалу. Была такая прадбачлівасць і асцярожнасць, таму ён не заняў больш прынцыповую пазіцыю, як зрабіў той жа Марыніч. Але па поглядах яны былі падобнымі — гэта дакладна.
У мяне да Аляксандра Герасіменкі супярэчлівае стаўленне. З аднаго боку, зразумела, ён быў прадстаўнікоў старой камуністычнай сістэмы, з якой мы змагаліся. З іншага — ён здолеў трансфармавацца, ён здолеў прыняць і адчуць нацыянальныя інтарэсы. Ён быў дастаткова дэмакратычным дзядзькам, ён здолеў адчуць плюсы дэмакратычнага грамадства. Тут ён разыходзіўся, канечне, з Лукашэнкам, бо ў яго іншыя падыходы да ўлады былі».
