Добра гэта ці дрэнна, але мы не сядзім ўсе гэтыя гады склаўшы рукі ў чаканні, калі іншапланецяне самі першымі да нас прыйдуць. Мы рабілі некалькі спробаў даклікацца да зорак і, як нам здаецца, нават зрабілі ўсё магчымае, каб прышэльцы з іншых планет маглі нас заўважыць. Жаданне чалавецтва знайсці «роднасныя душы» існуе значна даўжэй, чым вы маглі сабе ўявіць. Мы адчуваем сябе самотнымі і таму працягваем шукаць.
У 1820 годзе аўстрыйскі астраном Ёзэф Ёган Літраў прапанаваў намаляваць гіганцкія сімвалы ў выглядзе колаў, трыкутнікаў і квадратаў у пясках пустыні Сахара, запоўніць атрыманыя паглыбленні газай і падпаліць іх уначы. Такім чынам навуковец хацеў здзейсніць камунікацыйны кантакт з Марсам. У 1896 годзе Мікола Тэсла прапанаваў варыянт прылады, якая дазваляе перадаваць электрычнасць без правадоў, якую можна было б таксама выкарыстоўваць для сувязі з Марсам.
Больш нядаўнімі спробамі чалавецтва з'яўляюцца касмічныя апараты «Ваяджэр-1» і «Ваяджэр-2». Абодва нясуць карты пульсараў, якія могуць прывесці разумных істот да нашага дому. Пасланне Арэсіба, якое ўяўляе сабой закадаванае радыяпаведамленне, было адпраўлена ў космас у 1974 годзе.
Але нягледзячы на ўсе гэтыя спробы, Фрэнк Дрэйк, стваральнік той самай арыгінальнай карты пульсараў, пра якую гаварылася вышэй, неяк заявіў, што ягоны твор наўрад ці калі-небудзь будзе кімсьці выяўлены. Падарожжа зондаў ад адной зоркі да іншай можа заняць паўмільёна гадоў, да таго ж яны не накіраваныя ў бок нейкай канкрэтнай зоркі. Таксама малаімаверна, што радыёпаведамленне Арэсіба калі-небудзь атрымае адказ. Але тым не менш гэта не прымушае іншых спыніць адпраўленні такіх жа радыёпаведамленняў у космас, як гэта летась зрабіла, напрыклад, Еўрапейскае касмічнае агенцтва.
Не існуе стоадсоткава дакладнага спосабу звязацца з пазаземным жыццём ці хаця б проста быць гатовымі да таго, што яны самі з намі звяжуцца. Тым не менш падрыхтавацца настолькі, наколькі дазваляюць сённяшнія тэхналогіі, мы можам. Мы можам таксама і працягваць пасылаць сігналы ў надзеі, што на іх нехта адгукнецца. Аднак усё можа апынуцца значна складаней, чым выглядае на першы погляд.
Як можна быць упэўненымі ў тым, што нашы паведамленні будуць успрынятыя разумнай пазаземнай цывілізацыяй як бяскрыўдныя? Гэтыя паведамленні павінны быць абсалютна зразумелымі. Але як іх зрабіць такімі, калі мы нават не маем ўяўлення аб тым, як іншапланетныя істоты ўяўляюць для сябе бяскрыўднае паведамленне?
Хутчэй за ўсё, карта пульсараў, пра якую гаварылася вышэй, а таксама пасланне Арэсіба пасуюць у якасці прыкладу універсальнага бяскрыўднага паведамлення, але вось жаданні больш актыўных дзеянняў сутыкаюцца з крытыкай, у тым ліку і з боку вядомых навукоўцаў.
Напрыклад, фізік Стывен Хокінг, які ў цэлым не супраць ідэі існавання іншага жыцця ў Сусвеце, лічыць, што мы не павінны так актыўна спрабаваць аб'явіць аб сваім існаванні астатняму космасу, а таксама пра тое, на што мы ўжо здольныя.
На яго думку, з якой бы разумнай цывілізацыяй мы ні сустрэліся, «яна, хутчэй за ўсё, будзе значна больш прасунутай, чым мы. Прычым настолькі, што мы ў яе вачах можам выглядаць не каштоўней за якіх-небудзь бактэрый».
Гэта можа прывесці да вельмі непажаданых і сумных вынікаў, якія могуць выліцца ў наша выміранне ці ў лепшым выпадку падзенне як цывілізацыі.
Мічыа Каку, яшчэ адзін папулярызатар навукі, таксама падзяліўся сваімі думкамі з нагоды таго, як здзейсніць кантакт з пазаземным жыццём. На яго думку, мы проста не зможам з імі звязацца з прычыны нізкага развіцця нашых тэхналогій і агульнага разумення Сусвету. Аднойчы навуковец нават параўнаў нас, хто спрабуе выйсці на кантакт з іншапланетнікамі, з мурашкамі, якія спрабуюць выйсці на кантакт з намі.
«Калі мурашы, седзячы на мурашніку, убачаць будаўніцтва 10-палоснае высакахуткаснае шашы побач з імі, ці пачнуць яны разумець, як мець зносіны з будаўнічымі? Ці выкажуць яны здагадку, што будаўнікі могуць мець зносіны на той жа частаце, што і яны самі? На самай справе, мурашы прымітыўныя настолькі, што нават не разумеюць, што такое 10-палосная шаша. Дык чаго ўжо казаць пра спосабы камунікацыі і тых ці іншых частотах?»
Незалежна ад таго, якое месца мы займаем у гэтым Сусвеце, многія па-ранейшаму вераць, што мы ў ім не адны і знаходзімся на шляху да першага кантакту. Цяпер, мабыць, самае галоўнае — гэта падрыхтавацца. Да ўсяго, што б ні здарылася.
