Віленскія беларускія газеты прысвячалі шмат месца лістам чытачоў з розных куткоў Заходняй Беларусі. Гэтыя лісты былі голасам свядомых беларусаў тае пары. З іх можна даведацца, пра што марылі нашы людзі, аб чым клапаціліся і аб чым радаваліся, за што балела іх сэрца восемдзесят, дзевяноста год таму…
Моладзь любіць чытаць
в. Гароднікі, каля Квасоўкі, Горадзенскага пав. Моладзь у нас вельмі ахвотна бярэцца за чытаньне сваіх беларускіх кніжак і часапісаў. Ня так даўно шмат хто ў нас выпісаў «Шлях Моладзі», а таксама і «Хрысьціянскую Думку». На жаль, яны да нас прыходзяць вельмі неакуратна, а некаторыя нумары дзесьці зусім гінуць. Сярод моладзі ёсьць так-жа вялікія імкненьні і ахвота да свае беларускае арганізацыі моладзі. Дзеля гэтага трэба было б падумаць і старацца нанова легалізацыі статуту, каб усё-ж мець сваю арганізацыю.
Z.
Шпуляк (сеткаўка) на вёсцы
«Шлях Моладзі», №7, ліпень 1937 года.
в. Гулічы, Ляхавіцкай вол., Баранавіцкага пав. Год таму назад моладзь нашай вёскі са складак купіла сетку і шпуляк (мяч). У-ва ўсе сьвяточныя дні і вольныя гадзіны адбываюцца гульні, у каторых прыймаюць удзел ня толькі маладыя хлопцы і дзяўчаты, але нават і старэйшыя сяляне. Адны гуляюць, іншыя так сачаць за гульнёй, гутараць, жартуюць. Наагул шпуляк выклікае вялікае зацікаўленьне. Заўсёды пры ім кіпіць жыцьцё; зьбіраецца да 70 асоб, што на вёску з 60 хатамі даволі шмат. Гуляць у шпуляка мы навучыліся ўжо добра. Часам прыходзяць паглядзець на нашыя гульні людзі і з суседніх вёсак. Паміж іхніх адгалосаў не бракуе і такіх заўваг: «Як яны могуць скакаць пасьля касы каля сеткі». Нашая ж моладзь пераконана, што так могуць гаварыць толькі людзі, каторыя ў сваім жыцьці ніколі не займаліся спортам.
Спартовец.
Шлях Моладзі, №7. Вільня, ліпень 1937 года.
Пісьмы з вёскі
«Сhryścijanskaja Dumka», №16, 20 верасня 1937 года.
Васіліны, Пастаўскі пав. Чытаючы «Хр. Думку», многа я знаходзіў у ёй зьмешчаных лістоў з вёсак, але з нашага кутка дагэтуль ня было нічога. Наша вёска разьбіта на хутары яшчэ прад вайной. Усе мы Беларусы і пераважна праваслаўныя. Жывём між сабой даволі згодна і гаворым, як праваслаўныя, так і каталікі толькі пабеларуску. Людзі нашы ў сьвятыні ходзяць мала, бо не разумеюць польскай і расейскай мовы. Па касьцёлах і цэрквах поўна людзей бывае толькі на фэстах. Народ наш агулам цёмны, а найбольш у гэтым вінавата духавенства, бо яно душой ад народу стаіць далёка. Паяўляюцца ў нас нават сэктанты баптысты і дураць людзям галовы. Ах, як-жа іншым у нас было-б жыцьцё, каб нас ды па сьвятынях навучалі Божага слова ў нашай роднай беларускай мове! Дасьць Бог — дачакаемся!
Chryścijanskaja Dumka, Nr. 14. Wilnia, 15 žniunia 1937 h.
