Адэпт «рускага свету» атрымаў беларускую Нацыянальную літаратурную прэмію
На мінулых выходных у Полацку адбыліся чарговыя Дні пісьменнасці. У рамках гэтага мерапрыемства адбылося ўручэнне Нацыянальнай літаратурнай прэміі за 2016 год. Найбольш звяртае на сябе ўвагу лаўрэат у намінацыі паэзія. Ім стаў рускамоўны паэт Анатоль Аўруцін за кнігу «Прасвятленне».
«Сярод тых, хто працягвае справу Якуба Коласа (хутка 135 год з дня нараджэння Песняра) «прасвятлёны» паэт Анатоль Аўруцін», — так ахарактаразаваў лаўрэата тэлеканал АНТ.
Хто такі Анатоль Аўруцін? Ён называе сябе «рускім паэтам», які жыве ў Беларусі. Нарадзіўся Аўруцін у 1948-м у Мінску. Член чаргінцоўскага Саюза пісьменнікаў. Кіраўнік прадстаўніцтва рускіх пісьменнікаў Беларусі пры Санкт-Пецярбургскім гарадскім аддзяленні Саюза пісьменнікаў Расіі.
Аўруцін — член рэдакцыйнай рады сайта «Заходняя Русь», вакол якога гуртуюцца людзі, што бачаць Беларусь толькі часткай «трыадзінага рускага народа». З’яўляецца рэдактарам часопіса «Новая Няміга літаратурная».
«Рэдакцыя літаратурна-мастацкага часопіса «Новая Няміга літаратурная» - адзінага ў Беларусі выданні падобнага роду, цалкам прысвячае свае старонкі творам выключна рускіх пісьменнікаў нашай краіны, блізкага і далёкага замежжа», — казаў Аўруцін у інтэрв’ю інфармацыйнаму агенцтву «Рэгнум».
«Справа, якой часопіс займаецца вось ужо трынаццаты год, — аб'яднанне разрозненых з прычыны развалу СССР сіл творчай інтэлігенцыі, якія, без адрознення ў веравызнанні, колеру скуры і палітычных перакананняў, самаідэнтыфікуюць сябе ў якасці носьбітаў рускай культуры, па сваіх мэтах і задачах цалкам суадносіцца з мэтамі і задачамі «Інтэрнацыянальнай Расіі». У мэтах магчымай каардынацыі намаганняў, сумеснага вырашэння першачарговых задач захавання і пашырэння межаў «Рускага свету», лічым мэтазгодным заявіць пра сваё далучэнне да Вашага руху», — гэта заява Аўруціна ад 2011 года аб далучэнні часопіса да руху «Інтэрнацыянальная Расія».
Аўруцін быў сярод тых, хто ў 2012 годзе засноўваў у Мінску «Еўразійскі народны саюз». Сярод іншых заснавальнікаў былі Юрый Баранчык, Андрэй Герашчанка, Ігар Зелянкоўскі, Сяргей Шыптэнка і іншыя адэпты «рускага свету».
«Колькі моў на постсавецкай прасторы існуе — усе яны раз'ядноўваюць, акрамя адной — рускай», — яшчэ адна нядаўняя цытата з Анатоль Аўруціна.
А вось адзін з нядаўніх вершаў Аўруціна, прысвечаны паўстанню 1863 года, у якім аўтар паспрабаваў адлюстраваць тыповага паўстанца.
АРЕСТАНТ. 1863
Хочу быть кучером в эпоху,
Где кучеру велят пороть
Кухарку, варящую плохо…
О, эта вспухнувшая плоть!
Хочу быть мельником в артели,
Где только плетка и права,
Чтоб две невольницы вертели
Весь день тугие жернова.
А мне дозволено по праву,
При тусклом свете фонарей,
Их подгонять бичом кровавым,
Чтоб дело спорилось верней.
Хочу аббатствовать в Вероне,
Чтоб слышать каждую зарю,
Как прихожанка сладко стонет,
Когда за грех ее порю.
Чтоб, к алтарю направив очи,
Каких безгрешным не дано,
Она шептала: «Аве Отче!
Грешить с аббатом не грешно!..»
Хочу… Привстану… Звякнут цепи.
В решетку — тусклая луна.
Каких безмерных благолепий
Скупая вольница полна!
Войдут… Солдатик большерукий
Подаст похлебки и огня.
А баба, просто так, от скуки,
Метлою вытянет меня…
Калега памерлага выкладчыка Шчукіна: Яго кінула жонка з дзецьмі, пачалася дэпрэсія. У выніку звольнілі за прагулы9
Каментары