Мне ў каментах «пра Менск» напісалі, што вось нехта любіць Львоў, а нехта нейкі горад яшчэ — за мяжой, а ў Менску — няма чым дыхаць. Я гэтае «няма чым дыхаць» чую часта і здаўна. Але за гэты час — не наблізіўся да разумення, што гэта значыць.
Справа ў тым, што я не ўмею любіць тое, з чым я не стасуюся. На што я не ўплываю, з чым у мяне няма ўзаемапранікнення.
Таму я не ўмею любіць заходы і ўсходы. Не умею любіць «зорнае беларускае неба». Не ўмею — і ўсё.
Я ўмею любіць горад і вёску. Умею любіць людзей, умею любіць мінулае і магчымую будучыню. У Беларусі.
Бо Беларусь гэта — мая сфера адказнасці. Бо там, дзе пачынаюцца памежныя слупы, — там я не павінен лезці са сваёй любоўю. Там, за слупамі, кожная кветачка, кожнае слова і лапік асфальту павінен быць далюблены кімсьці іншым.
Таму я і не ўмею любіць чужыя гарады, бо іх рабіў не я. Не мае продкі і не для мяне. Я магу радвацца за іншых людзей, якія «налюбілі» сабе такую прыгажосць. Зайздросціць ім ці спачуваць. Але любіць — не магу, бо любіць — гэта кантэкст, а не выбар.
Калі Менск не любіць гарадзенец — гэта нармальна. Бо і горад гэты ніяк з ім не стасаваўся. Калі менчук піша пра сваю нелюбоў да свайго горада, я бачу страчаны час. Я бачу знясіленасць і крыўды. Я бачу нязробленае, няпройдзенае, нявыпітае, непраседжанае, неадкрытае. Я бачу праблему не горада, а біяграфіі.
