Ужо пяць гадоў напярэдадні Новага года я шукаю падарунак невядомаму мне чалавеку з невядомай мне краіны. У гэтым годзе гэты чалавек аказаўся з Нямеччыны. Таму пазаўчора я пачаў думаць, што ж можна было б падарыць. І о цуд! Я выпадкова натыкаюся на спасылку аўтарства Вікторыі Пальчыс, якая вядзе да падборкі беларускіх вытворцаў, у якіх можна было б што-небудзь ды набыць.
Маёй радасці не было мяжы, бо цяпер у мяне не будзе гэтага пакутлівага працэсу пошуку і прыдумляння, бо «падарунак ад актуальнага белвытворцы — гэта ж ідэальная ідэя. Але праз гадзіну сёрфінгу па спасылках я зразумеў, што гэта поўнае фіяска. Сярод усяго арнаментальнага багацця і суцэльнага копіпасту (у тым ліку і маіх дызайн-ідэй, але гэтага дабра не шкада) я знайшоў толькі адзін цікавы аб'ект. Гэта прынт «Барані сваё». Як я пазней прачытаў, аўтарамі яго з'яўляюцца Сяргей Гудзілін і Стась Карпаў. «Ну тады зразумела, чаму ён мне спадабаўся», — прагучаў голас ўнутры галавы. Прынт я бачыў і раней, але нагоды не было, а тут якраз зацаніў яго ў параўнанні.
Вельмі хочацца больш інтэлектуальнай, тонкагумарыстычнай, графічна прадуманай прадукцыі. Вы ж хоць зважайце на прынт, калі інверсію робіце, не кожны малюнак для гэтага падыходзіць.
А байка ёсць такая? Я б сабе ўзяў.
