уток
чую як дыхае той хто спазнаў мяне
помню як дзіўны горад страх праглынуў
чырваньню вышывала я кут па льне
клалася беласьледам на ўток ільну
там — вадаспад асалоды заўсёды там
тут — забыцьця прадзьзяньне няўмольна тут
сьцегам тваім — напрамак
і вей сьцягам
кожны шывок і кожны чырвоны кут
зоравугольля ў небе глыбокі квет
тонкай струны напятасьць ды кліч званоў
існасьці сну даказваюць іншасьвет
яву ільнуючы
зьявіўшы лён наноў
помню як ты і я не знайшлі дарог —
соцень дарог што сьцяліся у адну
чую як нехта забалаць перамог
моўкна кладу насьледзьдзе на ўток ільну
0
0
0
0
0
0
