Героі смачна размаўляюць на трасянцы, абмяркоўваюць местачковыя праблемы і рыхтуюцца да прыезду важнага чыноўніка са сталіцы.
Час, у якім адбываюцца падзеі, адсачыць вельмі цяжка — ці гэта БССР, ці сучасная Беларусь: гараднічы раздае загады навесці марафет у горадзе і месці вуліцы «Каб было чыста!».
Увесь спектакль праходзіць вельмі эмацыйна: на сцэне няспынны экшн, а гледачы не перастаюць смяяцца. Дэкарацыі і касцюмы, з аднаго боку, яскравыя і зразумелыя, з другога — ва ўсім свой мэсэдж, нават у кантрасце паміж драўлянай вясковай «электравышкай» злева на сцэне і велізарнай брамай, не ўласцівай гарадкам такога масштабу.
Падчас спектакля ўзнікаюць дваістыя пачуцці: калі быццам бы і прыходзіш на знаёмы яшчэ са школы сюжэт і ведаеш, чым усё скончыцца, але ўсе падзеі аказваюцца настолькі актуальныя, што чакаецца нейкая нестандартная развязка, якую ў нейкім сэнсе і паказвае нам Пінігін, прыбіраючы чыноўнікаў са сцэны — так жа лёгка, як іх часам прыбірае кіраўніцтва, пасля некалькіх гадоў службы.
