Амерыканец Джон, які пераехаў у Лідскі раён: «Жыццё ў ЗША крутое, але я не люблю мітусні»
У Ліду грамадзянін Амерыкі Джон Пінкевіч пераехаў некалькі гадоў таму. За гэты час звіў утульнае сямейнае гняздзечка ў аграгарадку Ёдкі: пабудаваў дом і абзавёўся трыма дзецьмі.
Ян Пінкевіч першыя свае 15 гадоў пражыў у Брэсце. У 1990 годзе яго сям'я эмігравала ў ЗША. Там ён атрымаў грамадзянства, а разам з ім і новае імя — Джон. Зараз жа называецца выключна па-нашаму — Ян. Пра мінулае жыццё ў ЗША і пра дзень сённяшні ў нашай краіне беларускі амерыканец распавёў карэспандэнту «Прынёманскіх вестак».
«У Чыкага палякаў ужо больш, чым у Варшаве»
Адразу сям'я Пінкевіч прыехала ў горад Ютыка, штат Нью-Ёрк. Там ужо жылі сваякі і бацькі, і маці. Але бацькам не спадабаўся гэты амерыканскі гарадок, і яны памянялі яго на прыгарад Чыкага. Тут аселі на найбліжэйшыя шэсць гадоў.
У Амерыцы бацька Яна паспеў толькі папрацаваць у італьянца, які займаўся выпечкай хлеба. Затым пайшоў на пенсію. Мама ўвесь час працавала ў шпіталі санітаркай у аперацыйнай.
— Ці адчуваў сябе замежнікам? Толькі спачатку. Амерыка — гэта ж суцэльныя эмігранты, кантраст нацый. У Чыкага жыве ўжо больш палякаў, чым у Варшаве, — кажа Ян. — Мову вывучыў хутка — маладым гэта лёгка даецца. Без праблем скончыў агульнаадукацыйную школу. Далей — два гады вучобы ў каледжы ў Чыкага на аўтамеханіка. Але па спецыяльнасці не працаваў. Уладкаваўся да расейскамоўнага прадпрымальніка, які займаўся аздабленнем фасадаў.
Паспрабаваў сябе Ян і ў ролі спартыўнага масажыста. Але ў Амерыцы гэта не выгадна.
— Масаж — задавальненне нятаннае. Амерыканцы ж грошы дарма не марнуюць. Асабліва ў Чыкага. Тут у першую чаргу ўкладаюць не ў сябе, а ў бізнэс, — працягвае суразмоўца.
«Калі ты не здаў нейкі навучальны прадмет, цябе не адлічаць»
Наступным «прыпынкам» Пінкевіча ў Амерыцы стаў горад Спокан, штат Вашынгтон. Ян пайшоў працаваць у шпіталь разам з мамай. Адукацыі спецыяльнай не патрабавалася, але праца не для слабанервовых.
— Я любіў «падглядаць» за аперацыямі. Некаторыя доўжыліся па 11 гадзін і больш. І дактарам ні ў якім разе нельга адлучацца. Таму яны працуюць у памперсах, — распавядае мой суразмоўца. — Затое дактары і атрымліваюць добра ў Амерыцы. Зарплата хірурга — 600 тысяч даляраў у год. А калі ён першакласны спецыяліст, то выходзіць 1,5—2 мільёна даляраў у год.
Ян таксама паспрабаваў атрымаць медыцынскую адукацыю. Але прыроджаная адсутнасць уседлівасці яго падвяла. Заваліў.
— Мне вельмі падабаецца амерыканская сістэма адукацыі, — кажа Ян. — Калі ты не здаў нейкі прадмет, гэта не страшна. Цябе не адлічаць, але ты павінен браць зноўку гэты курс і праходзіць яго з нуля. Але я далей спрабаваць не стаў. Зразумеў, што медыцына — гэта не маё.
«У Амерыцы вельмі лёгка адкрыць свой бізнэс»
І зноў змена месца жыхарства — горад Ванкувер.
— Тут пачаў свой бізнэс, але не самастойна, а, як кажуць амерыканцы, franchise — «пад дахам», пад існуючым ужо імем, — распавядае Ян. — Заключыў кантракт з даволі вялікай і вядомай клінінгавай кампаніяй, зрабіў першы ўнёсак — 12 тысяч даляраў — і прыступіў да працы. У ЗША такая тэндэнцыя: калі ты адкрываеш бізнэс самастойна — 90% станеш банкрутам, а франчайзінг — гэта 90% поспеху.
У асноўным Ян займаўся прыборкай офісаў. 17% прыбытку даводзілася аддаваць. За дрэнна выкананую працу кантракт маглі скасаваць. Але яго шанавалі, прапаноўвалі вялікія і самыя адказныя аб'екты.
— Наогул, у Амерыцы вельмі лёгка адкрыць свой бізнэс. Сістэма падаткаў лаяльная, яна накіравана на развіццё малога бізнэсу: калі нічога не зарабіў, дзейнасць не абкладаецца падаткам, — працягвае мужчына. — У прынцыпе, першыя пяць гадоў я наогул не плаціў падатак. Я закупіў інвентар, хімічныя сродкі, мыйныя машыны — гэта лічылася і ўкладаннямі, і выдаткамі на найбліжэйшы перыяд.
У бізнэса Яна былі перспектывы, на яго працавала яшчэ некалькі чалавек. Сам падпрацоўваў у дадатак на будоўлі. Але аб далейшым развіцці не думаў, задавальняў сябе тым, што ёсць.
— Не люблю мітусні, — неаднаразова падчас размовы падкрэслівае Ян. — Хапае грошай — і добра. Мне бліжэйшы мерны лад жыцця.
«Калі б вярнуўся, то толькі ў Фларыду»
Аднойчы Ян прыехаў у госці да сяброў у Фларыду. І застаўся. У першую чаргу з-за прыроднай прыгажосці. Акіян, кіты, цудоўны пляж…
— А яшчэ там вельмі шмат рыбы. З сябрам вельмі любілі на лодках рыбачыць: возьмем з сабой электраплітку, наловім і проста на месцы гатуем, — успамінае былы амерыканец. — Калі б вярнуўся ў Амерыку, то толькі ў Фларыду. Можа, складаней з працай, але што-небудзь прыдумаў бы. Гэта спакойны горад, дзе пражывае больш тых, хто ўжо на пенсіі.
Пра асабістае жыццё мужчына думаў і ў Амерыцы. Прыглядаўся, але неяк ні да каго не ляжала душа.
— Жыццё ў ЗША крутое. Многія рускія там вельмі добра жывуць, свой бізнэс маюць. Зразумела, што і дзяўчаты хацелі мужчыну са статусам. А я не імкнуўся да высокага ўзроўню жыцця, — тлумачыць мой суразмоўца. — Трэба было б пастаянна падтрымліваць стандарт: Івановы купілі канапу — і нам трэба, яны купілі «Мерседэс» — і я павінен. А бацькі мяне навучылі жыць для сябе, а не для людзей.
Ажаніцца? Толькі з беларускай!
«Амерыканкі амерыканкамі, але ў жонкі трэба сваю, беларуску, браць. Мы табе ўжо знайшлі нявесту, — сказалі цёткі з Брэста. — Давай, прыязджай».
І Ян узяў білет у Беларусь. Праўда, цяперашняя жонка Ірына аказалася не з прэтэндэнтак сваячак. Будучую жонку мужчына абраў сабе сам. Адпачываючы ў кампаніі сяброў, адразу вока паклаў на сімпатычную незнаёмку. Закахаўся…
— Мне было ўжо 36 гадоў. Да пытання стварэння сям'і падыходзіў сур'ёзна. А ў Ірыне ўбачыў і жонку, і маму будучых дзяцей, — кажа Ян. — 26 студзеня 2013 года. Брэст. Мароз —19° С. А ў нас вяселле. Затым незабыўны мядовы месяц у Шры-Ланцы.
Ліду ўбачылі ў УouТube
У Ліду маладая сям'я Пінкевічаў пераехала ў першы ж год жыцця. Ні Ян, ні Ірына раней тут не былі. Выбраць будучае месца жыхарства дапамог ролік пра Ліду ў YouTube.
— Знялі кватэру на Касманаўтаў, потым на Савецкай і планавалі сваё жыллё. Знайшлі добры ўчастак пад будаўніцтва ў Ёдках. За 6 месяцаў разам з памочнікам пабудаваў каркасны драўляны дом. У двары — атракцыёны для дзяцей, — распавядае Ян.
З дзецьмі зацягваць Пінкевічы не сталі. У лістападзе 2013-га нарадзіўся Елісей. У снежні 2014-га — дзяўчынка па імені Эстэр. Улетку 2017-га на свет з'явілася Ева.
Хутка сям'я абзавялася сябрамі і знаёмымі — шмат у чым дзякуючы захапленню галавы сям'і спортам. Ян шукаў, дзе пагуляць у Лідзе ў валейбол. Прыйшоў у спарткомплекс «Юнацтва», у спартзалу Лідскага каледжа. Так пачаліся першыя цесныя знаёмствы з лідчанамі. Сёння ён з задавальненнем гуляе ў валейбольнай камандзе, створанай у Ёдках.
Ян — грамадзянін Амерыкі, у Беларусі ў іх аформлена толькі часовае знаходжанне. Таму ўладкавацца на пастаянную працу не можа. Але ўкладзеныя калісьці ў Амерыцы грошы ў нерухомасць сёння даюць свае працэнты і дазваляюць жыць не горш, чым усе.
— Галоўнае для мяне — сям'я. Мы з жонкай вельмі любім дзяцей. Шмат часу праводзім разам. Вядома, сумую па сваіх родных. У Амерыцы засталася вялікая сям'я: мама, у старэйшага брата шасцёра дзяцей, адна сястра зараз цяжарная шостым, у іншай сястры — чацвёра дзяцей, у другога брата — трое і ў малодшага — шасцёра. Таты, на жаль, не стала 3 гады таму. У Амерыку жонку і дзяцей вазіў, але пераязджаць туды не збіраемся. Нам падабаецца ў Беларусі, у Лідзе, у Ёдках… Тут жыццё таннейшае, спакайнейшае. Мы знайшлі свой райскі куток на зямлі, — падсумоўвае Ян Пінкевіч.
Каментары