Аляксандр Кулінковіч. Фота belprauda.org.
«Не хацеў пісаць. І не хачу, але штосьці цягне і трывожыць. Пра ўвесь гэты фарс 25 сакавіка.
Магіла мяне выправіць, гарбатага. Што вы накінуліся на музыкаў? Не хочуць граць вашы былыя куміры? Анёлы і змагары за справядлівасць? Мы не марыянеткі. Надакучыла. У нас ёсць меркаванне, у нас ёсць здароўе сваіх калектываў. Здароўе майго гітарыста або бубнача мне даражэй усіх вашых загавораў пра літвінаў і іншую хрэнь. Ён мне даверыўся, я цаню яго талент і яго павагу. Мне по* на ўсе вашы стогны і абразы. Я кажу ўмоўна.
І фізічнае, і маральнае здароўе нашых калектываў нам не дазваляе ісці на гэтае сумніўнае мерапрыемства. Хоць мы ўсе па месцах, далёкіх ад канцэртаў. І даведкі я вам прад’яўляць не буду. Ёсць жа такое слова «не хачу»? Вы ж, б****і, так захапляліся гэтай фразай прафесара Праабражэнскага. Не хачу.
З якога вам сталі усе абавязаны? Не граеш, значыць, гадзіна і не патрыёт! Спалохаліся? Пужаныя мы. Я нікога не баюся, акрамя сябе. Мая група ўсё робіць на нерве, мы робім шчыра, інакш я здохну, я не магу інакш. Я выкладваюся на тыя працэнты, якія магу, якія дазваляе сіла.
Вы думаеце, што мы завадныя цацкі? «Нейра Дзюбель» дакладна не. Павінна быць вера.
Я граў на Дзень Волі ў пачатку стагоддзя. У мароз я бегаў голы па пояс, Алег Бябенін накінуў на мяне байку. Гэта было цудоўна, я верыў у Дзень Волі. А цяпер няма ў вас ніякай волі. Ёсць дата.
Біце мяне лапатай, але для мяне 100 гадоў БНР і 23 лютага падобныя даты. Ніяк і ні пра што. Вы кахаць спачатку навучыцеся, потым святкуйце. У вас жа толькі нянавісць. Дэмакратычная нянавісць да людзей, якія з вамі нязгодныя. Да Сашы, які прадаўся СБ (ніхто асабліва і не ведае, што я тры гады як звольнены за доўгі язык), Лявона, Сяргея. Хто там яшчэ гадзіна?
Вам жа рабіць не**й, вы ж не кахаеце, вы сябруеце толькі з рукой. Жыць, кахаць, працаваць вы не ўмееце. Адны загаворы «Жыве Беларусь!». Я не супраць, вельмі нават за. Толькі вы, ****, гэтым і абмяжоўваецеся. «Жыве Беларусь!» Той, хто прасоўвае, точыць дэталь, піша кнігу, піша песню, малюе карціну, вучыць дзяцей, сядзіць на касе — вам по*. «Жыве Беларусь!». Забаняць за абразу пачуццяў вернікаў))
П.с. «Я самы непатрэбны, я гадасць, я дрэнь, затое я ўмею лятаць!». Песня «Шэры голуб». Пётр Мікалаевіч Мамонаў».
Пазней Кулінковіч дадаў тлумачэнне ў допіс:
«Лаюся не на тых, хто адзначае, а на тых, хто не супакоіцца, хто піша ва ўсе мэсэнджары. Ужо другія суткі. Я жывы чалавек. Няма спакою вашай душы? Маю пакіньце».
