26 красавіка ў гомельскай школе № 60 праходзіў сход жыхароў дома №18 на вуліцы Народнага Апалчэння. Пытанне на парадку дня было адно: дазволіць інваліду-вазочніку Андрэю Антоненку паставіць у пад'ездзе пад'ёмнік або не. Забягаючы наперад, скажам, што пытанне так і не вырашылася. І вінаватая не ўлада — яна якраз на баку Андрэя. Супраць — суседзі, пішуць naviny.by
27-гадовы Андрэй Антоненка з нараджэння мае фізічныя абмежаванні. Ён перасоўваецца на калясцы — у асноўным, у межах сваёй кватэры. Трапіць на вуліцу не так проста. У ліфт яшчэ можна так-сяк заехаць. Але на пляцоўцы першага паверха вазочніка чакаюць сем прыступак, па якіх трэба з'ехаць.
Сям'я Андрэя доўгі час хадзіла па інстанцыях, каб паставіць у пад'ездзе пад'ёмнік, але пытанне не вырашалася. Першапачаткова мясцовыя ўлады ў адказах спасылаліся на тое, што інвалід-калясачнік у дадзенай кватэры не зарэгістраваны, і менавіта таму нельга паставіць пад'ёмнік.
Але ўжо ў маі хлопец стане ўласнікам дадзеных «квадратаў». Аднак пад'ёмнік для яго ўсё роўна застаецца толькі марай. І перашкода гэтаму — суседзі. Яны супраць.
Старшыня ЖБВК у сакавіку правяла апытанне жыхароў дома, сабрала подпісы — усяго 106, і ўсе супраць пад'ёмніка.
Пасля артыкула на Naviny.by і грамадскага рэзанансу ў справу ўмяшаўся старшыня Гомельскага гарвыканкама Пётр Кірычэнка. Раней Андрэй неаднаразова спрабаваў патрапіць да яго на прыём, але падначаленыя мэра пад рознымі падставамі не прапускалі хлопца.
«Дзякуй мэру, ён прыстойны і адказны чалавек!»
«Там была ў гарвыканкаме цэлая нарада па нашым пытанні. І мэр сказаў: хлопцу трэба дапамагчы! Ён сказаў сваім падначаленым да 27 красавіка разабрацца ў сітуацыі, даў ім два тыдні. Я са свайго боку хачу сказаць, што Пётр Аляксеевіч па-чалавечы паставіўся да нас, гэта вельмі прыстойны чалавек, і хачу выказаць яму вялізную падзяку, бо без яго ўдзелу пытанне не кранулася б з мёртвай кропкі. Ён чалавек адказны, заглыбіўся ў праблему. Дзякуй яму велізарны!» — распавядаў, хвалюючыся, Андрэй.
З ім разам карэспандэнт Naviny.by у чацвер адправілася на сход жыхароў дома. На сходзе вырашалася адзінае пытанне — ці можна ўсталяваць у пад'ездзе пад'ёмнік?
На сустрэчу з жыхарамі прыйшлі прадстаўнікі мясцовай улады, камунальных службаў, МНС. Яны казалі, што пад'ёмнік не парушыць іх спакой, што ён адпавядае ўсім нарматывам і не зойме шмат месца.
Выступілі прадстаўнікі выканаўчай і «народнай» улады — намеснік кіраўніка адміністрацыі Чыгуначнага раёна Надзея Куніцкая і дэпутат Уладзіслаў Фясенка. Заклікалі да спагады, міласэрнасці. Але твары ў зале былі панурыя.
«Вы не панесяце ніякіх фінансавых выдаткаў!»
Намеснік кіраўніка адміністрацыі патлумачыла, што пад'ёмнік паставяць за кошт спонсарскіх сродкаў. Абсталяванне ж будзе перададзена сям'і Антоненкі. І менавіта яны будуць аплачваць тэхнічнае абслугоўванне і электраэнергію.
«Выдаткі будуць мізэрныя як па электраэнергіі, так і за абслугоўванне», — запэўнівала Куніцкая.
«Мы ўсе — людзі, якія павінны суперажываць, разумець, дараваць. І любы чалавек, любы грамадзянін павінен карыстацца ўсімі выгодамі, якія ёсць у вас, ёсць у нас. Таму і Андрэй Уладзіміравіч таксама як чалавек, як грамадзянін нашай рэспублікі хоча мець зносіны з людзьмі, сябраваць, ён хоча дыхаць свежым паветрам! Я вас папрашу ад імя адміністрацыі раёна, ад сябе асабіста, проста ад чалавека — давайце падтрымаем устаноўку пад'ёмніка! Тым больш, я хачу яшчэ раз падкрэсліць, фінансавых выдаткаў вы не будзеце несці! Сёння адміністрацыя ўзяла на сябе такую адказнасць — за кошт спонсарскіх сродкаў дапамогуць нашы прадпрыемствы і арганізацыі», — заклікала жыхароў дома Надзея Куніцкая.
Выступіла і маці Андрэя. Тамара Антоненка не чакала, калі паўстала пытанне пад'ёмніка, што будзе такое негатыўнае стаўленне з боку суседзяў.
«Мы былі шакаваныя. Вы ўсе супраць нас настроіліся. Мы сталі ізгоямі. Нам было вельмі страшна гэта перажыць. Таму мы сталі абараняцца — звярнуліся ў розныя органы. Дзякуй уладзе, што нас падтрымала. Звярнуліся ў суд, бо вы выдатна ведаеце, што ёсць закон аб стварэнні перашкод для безбар'ернага асяроддзя для інвалідаў. Мы гэта не ўтойваем. Але як пайшоў рэзананс, мы адклікалі пазоў, мы згодныя ісці на прымірэнне, хоць мы з вамі ніколі не пасварыліся. І спадзяемся — апошняе слова за вамі, што вы скажаце», — выступіла Тамара Іванаўна.
Слова далі і самому Андрэю.
«З большасцю з тых, хто тут прысутнічае, я нават не знаёмы, таму было б няправільна з вашага боку ставіцца да мяне якім-небудзь чынам негатыўна, бо асабіста вам кожнаму і ў цэлым я нічога дрэннага не зрабіў. Таму з чалавечага пункту гледжання, не па-хрысціянску адчуваць да мяне негатыў тады, калі вы мяне нават не ведаеце. Давайце вырашаць пытанне мірным шляхам, ніхто ж не імкнецца да абвастрэння канфлікту. Я хацеў атрымаць ад вас разуменне і падтрымку і заадно пазнаёміцца з вамі», — сказаў Андрэй.
Пасыпаліся пытанні з залы. Першае, якое хвалявала суседзяў — чаму Андрэй не жыве ў кватэры ў мікрараёне Беліца, якую раней атрымала сям'я?
Тамара Іванаўна патлумачыла, што кватэру яна не атрымала, а будавала сама, і што там умовы для інваліда не лепшыя, чым тут, і што з мая Андрэй становіцца ўласнікам кватэры на вуліцы Народнага Апалчэння.
«Чаму вам так не дае спакою мая кватэра? У вас ёсць хоць часцінка душы, міласэрнасць? Людзі, апамятайцеся!» — разгублена пыталася маці інваліда.
Пачуўся крык з залы: «А як нам жыць?! Як мэблю насіць?»
Прадстаўнікі ўлады, камунальных службаў, МНС падрабязна і скурпулёзна патлумачылі: механізм не парушыць спакойны побыт жыхароў, не з'есць іх метры, не будзе замінаць хадзіць туды-сюды..
Спецыялісты палічылі, калі Андрэй будзе кожны дзень адзін раз карыстацца механізмам для спуску і адзін раз для ўздыму, то за месяц прыйдзецца заплаціць за электраэнергію 13 капеек. Калі жыхары хочуць — для Антоненкі паставяць асобны лічыльнік.
Зноў абураныя крыкі з залы: «А колькі ён месца займае? А што, калі ён загарыцца, а калі хтосьці запалку кіне, ці нейкі бензін разальюць?!»
Прадстаўнік МНС запэўніваў - пад'ёмнік бяспечны. Але, мяркуючы па незадаволеных тварах у зале, гэтыя запэўніванні суседзяў Андрэя не пераканалі.
Старшыня кааператыва хвалявалася: «Дом у нас і так халодны. А калі вы пры ўстаноўцы пад'ёмніка будзеце рабіць рэканструкцыю тамбура або дзверы прыбераце?» «Вашы дзверы, ваш тамбур будуць захаваны!» — запэўніваў прадстаўнік камунальнікаў.
Прадстаўнік мясцовай улады нават пайшоў па шэрагах і ўсім жадаючым паказаў на экране свайго смартфона, як выглядае пад'ёмнік і як ён працуе.
Але ў зале знайшлі новы аргумент: «А шум?! Ён жа шумець будзе!»
«І хай кожны жыве са сваім «супраць»
Выступіў і дэпутат Уладзіслаў Фясенка. Ён толькі нядаўна даведаўся аб праблеме, і яна для яго незразумелая.
«Мы сутыкнуліся з сітуацыяй, што чалавек з абмежаванымі магчымасцямі мае патрэбу ў нашай падтрымцы. Ён не просіць ж нейкіх грошай, ніхто не патрабуе ад вас нейкага там ўдзелу - проста скажыце «так». Ну скажыце, як часта вы купляеце і ўносіце ў пад'езд мэблю? Вы кажаце пра нейкі шум, а па факце ў кожнага бывае то вечарынкі, то яшчэ нешта. Пад'ёмнік - гэта як машынка для стрыжкі: пагудзе дзве хвіліны, і ўсё! Я прашу падтрымаць гэты праект», — пераконваў прысутных дэпутат.
Пачалося галасаванне. Насупленыя людзі не спяшаліся цягнуць рукі. Адна рука, дзве … тры … З амаль сарака чалавек у зале.
Намеснік кіраўніка адміністрацыі не вытрымала: «Трэба ж падтрымаць чалавека! Ён такі ж, як і мы! І мы ні ад чаго не застрахаваны. Ад турмы і сумы не заракайся.
«Трэба даць магчымасць чалавеку дыхаць свежым паветрам! Я не жыхар вашага дома, але дазвольце мне падняць руку! Паважаныя жыхары, паважаныя людзі, паважаныя людзі - давайце прагаласуем», - прасіла Надзея Куніцкая.
Але людзі адказалі не паднятымі рукамі, а чарговай порцыяй гневу, накіраванага на гэты раз супраць фатографа.
«Хто яму даў права здымаць, мы не дазвалялі! Навошта нас здымаць? Каб потым нас выкінуць у інтэрнэт і зганьбіць?! »- крычалі людзі і патрабавалі «прыбраць прэсу», а журналістаў папракалі, што яны так «грошы зарабляюць на гэтым»
«Супраць — значыць супраць. Так і будзем усе з гэтым жыць, з гэтым «супраць» … Сітуацыя парадаксальная, я дзіву даюся. Я жыву трыццаць гадоў на вуліцы Барыса Царыкава, у нас чалавек з абмежаванымі магчымасцямі, мы проста ўсе скінуліся і паставілі адкідныя рэйкі — такога пад'ёмніка раней проста не было. Мы гэта зрабілі. Я не разумею вас, тут трэба абязлічваць сітуацыю, забыцца нейкія крыўды … Няўжо гэта прычына, каб галасаваць супраць?! »- не разумеў пазіцыю жыхароў дома Уладзіслаў Фясенка.
«Ці вы настолькі злыя, што не жадаеце дапамагчы камусьці яшчэ?»
Андрэй Антоненка спрабаваў растлумачыць сваім суседзям, чаму звярнуўся да журналістаў — не толькі, каб вырашыць ўласную праблему, але і каб сваім прыкладам дапамагчы тым, хто апынуўся ў падобнай сітуацыі.
Але зала яго не слухала, перабіваючы на дзясяткі галасоў. «Дайце мне сказаць, дайце мне сказаць! - Андрэй амаль плакаў. — Ці вы настолькі злыя, што не жадаеце дапамагчы камусьці яшчэ?»
«Вялікі вам чалавечы дзякуй … Вам з гэтым жыць да канца свайго жыцця …» - сумна падвяла вынік сходу Надзея Куніцкая.
З 38 прысутных на сходзе жыхароў дома з горам папалам на ўстаноўку пад'ёмніка пагадзіліся 22 чалавекі, але гэтага недастаткова. Старшыня кааператыва пайшла па кватэрах. Мясцовыя ўлады прасілі Тамару Антоненка таксама зрабіць з Андрэем пакватэрны абыход, пагаварыць яшчэ раз з жыхарамі …
Дарэчы, у судзе Чыгуначнага раёна (ён знаходзіцца ў адным будынку з судом Цэнтральнага раёна), куды Андрэй Антоненка не змог трапіць з-за адсутнасці пандуса, днямі пачалі рабіць новы ганак — безбар'ерны. Пандус сталі ўсталёўваць акурат пасля таго, як Андрэй пабываў на прыёме ў кіраўніка гарвыканкама Пятра Кірычэнкі. Але гэта, вядома ж, супадзенне.
