«Несмяротны полк» у Мінску паказаў, што супольнасць тых, хто любіць Расею мацней, чым Лукашэнка, арганізацыйна аформілася. Яна досыць масавая, і пры раскрутцы і маскоўскай падтрымцы хутка можа стаць сур'ёзнай сілай.
Попыт, нават у Менску, ёсць. А што ўжо казаць пра правінцыю», — напісаў у сябе ў фэйсбуку журналіст Андрэй Пачобут.
«Сітуацыя з «несмяротным палком» найперш паказала, наколькі ў Лукашэнкі ў пэўных пытаннях мала (а можна сказаць, што і зусім няма) прасторы для манеўру, — піша гісторык Аляксандр Пашкевіч. — З аднаго боку, ён і сэрцам, і галавой яўна адчувае, што даваць гэтай публіцы надта разгуляцца небяспечна. Таму карціць яму ўсе гэтыя маршы проста адназначна забараніць — і ўсё. Але пры гэтым відавочна, што нейкая, хай сабе і невялікая частка прарасійскай публікі выйдзе нават без дазволу — і што тады з гэтымі дзеячамі рабіць? Даць ім прайсці, не чапаючы, нягледзячы на тое, што перад гэтым шэсце забараніў? Гэтым самым засведчыш сваю слабасць і надасі смеласці на наступныя разы. Вінціць жорстка і паказальна, як звычайных апазіцыянераў? Тады карцінка адпаведная пойдзе на ўсе расійскія сайты ды тэлеканалы, і раней высмактаныя з пальца сцверджанні, што Лукашэнка нібыта «здрадзіў» «рускаму свету» і перайшоў на іншы бок барыкадаў, атрымаюць дакументальнае пацвярджэнне. З усім тым, што з гэтага вынікае. Гэта ўсё ж не «бел-чырвона-белыя» апазіцыянеры, за якіх няма каму сур'ёзна заступіцца.
У выніку прынята было рашэнне, якое, відаць, з пункту гледжання ўлады ёсць найменшым злом - афіцыйна акцыю такі дазволіць, але ў апошні момант, каб, магчыма, тым самым зменшыць яе маштаб і ў той жа час пазбегнуць неабходнасці яе разганяць. А пасля ўжо думаць, што з гэтым рабіць. Хутчэй за ўсё, наступны раз улады будуць намагацца зладзіць нешта аналагічнае пад сваім уласным кантролем і кіраўніцтвам, паводле прынцыпу «не можаш перамагчы - узначаль». Як гэта адбывалася з заменай георгіеўскай стужкі на чырвона-зялёную «яблыневую» бутаньерку. Бо што яшчэ рабіць, калі прастора для манеўру абмежаваная?»
