Зьезьдзіце ў дом Румянцава і паглядзіце. Не, вось вы зьезьдзіце і паглядзіце. Нават калі вы горай за сьмерць баіцеся «паганай бальшавіцкай атруты», нават калі вы не пайшлі на працу ў дзень 20-годзьдзя БНФ, вы проста зьезьдзіце і паглядзіце. Усё роўна як партыя Калякіна, якая даўно зрабіла дрэйф у бок сацыял-дэмакратычных каштоўнасьцяў і толькі моц традыцыі не дае ёй памяняць назву, так і
«Дом першага зьезду РСДРП» пазбаўляецца савецкасьці і павяртаецца тварам да менскай гісторыі, усё больш прыпадабняецца да краязнаўчага музэю.
Мяркуйце самі — у музэі цяпер выстаўлена тое, што за саветамі палічылася б найжахлівым блюзьнерствам: амаль няма камуністычных сымбаляў, процьма фотаў зь гістарычнай забудовай гораду, што ня маюць аніякага дачыненьня да бальшавіцкай партыі. І бач ты неспадзяванка —
цэлы вялізны стэнд прысьвечаны легендарнаму гарадзкому галаве, магнату графу Чапскаму.
Здымак Ульянава-Леніна наагул вісіць шчыльна побач з фатаграфіяй царскага шпега, які здаў увесь склад зьезду паліцыі. За падобны «нумар» у савецкія часу двойчы б не падумалі — прапусьцілі б праз калымскі калайдэр. Да таго ж супрацоўнікі музэю распавядуць пра дэлегатаў зьезду з доляй іроніі і зробяць акцэнт хутчэй на менскай гісторыі: што дзе тут было, як жылі людзі на мяжы ХІХ і ХХ стагоддзяў. А побач іншыя гарадзкія, палітычна незаангажаваныя, цікавосткі — схема менскай конкі і побытавыя рэчы менчукоў.
Супрацоўнікі музэю кажуць, што
камуністы старой загартоўкі ўжо ня могуць бяз сьлёз і валідолу наведваць музэй.Прыходзяць, бачаць Чапскага, іх б'е дрыготка і па каторым часе, ня вельмі ачунялыя, лаяць ужо лаяць адміністрацыю музэю. За здраду ідэалам.
А чаго варты фірмовы жарт, калі на заўсёднае пытаньне наведнікаў, чаму гэта на фатаздымках дэлегатаў першага зьезду няма Леніна, работнікі весела дэманструюць ложак у адным з пакояў і паведамляюць, што «Ўладзімір Ільіч здарожыўся і таму праспаў на гэтым ложку увесь зьезд ад пачатку да канца».
Нават
афіцыёзныя фоты іншаземных дэлегацыяў глядзяцца хутчэй як іміджэвыя здымкі з турыстычнага даведніка — «Ваў, Кастра і Ціта былі Менску!».А калі ўзяць пад увагу, што домік Румянцава стаіць насупраць дома, дзе ў 60-ых гадах жыў Гарві Лі Освальд, дык фантазія ў постмадэрнісцкім ключы пачынае маляваць сустрэчы хай сабе малаверагоднай, але ўсё ж імавернай сустрэчы кубінскага камандантэ з забойцам амэрыканскага прэзыдэнту на менскай зямлі.
Палова музэю наагул аддадзеная пад іншыя экспазыцыі. Прыкладам,
у гэтыя дні праходзіць шыкоўная выстава, прысьвечаная юбілею чалавеку, чыю творчасьць ну ніяк ня зьвяжаш з сацрэалізмам, касьмічнага Язэпа Драздовіча.І дзіўнавата і камедна робіцца, калі бачыш у сьвятой сьвятых бальшавіцкай партыі драздовіцкія фантастычныя красьлюнкі зоркалётаў і партрэты марсіянаў.
Так што, наведайце дом Румянцава — там цяпер ня тое, што вы прывыклі сабе думаць.
