І-і-і зноў выступаю я з раптоўным, але штогадовым зваротам да расійскага народу.
Навошта?
Ды вось наткнуўся, разумееце, на тэкст Анастасіі Міронавай з «Новой газеты» і, паколькі піша яна ад імя народа рускага, то і адказаць хочацца народу — у яе асобе.
Карацей кажучы, чытаю: «Беларусы, думаю, усе як адзін, акрамя некалькіх дзясяткаў аматараў мовы, будуць рады сесці нам на шыю», «расейцам вы ўсе ўжо абрыдлі», «расейцы стаміліся карміць дзясяткі мільёнаў жабракоў сяброў і суседзяў», «я хачу, каб вас з шыі нашай нарэшце скінулі».
Чытаю і чую, як дрыжыць богаяўленскі голас, а таму я таксама рэзанірую, хоць і тэкст, здавалася б, — ну так сабе… і Анастасія як інтэлектуальная адзінка быццам бы — гамеапатычная, але справа ў тым, што ўсё сказанае ёю — сказана ў тысячны раз, таму ёсць у мяне пара сустрэчных меркаванняў.
Аб гадаванні.
Дапусцім, я з вамі цалкам згодны. Хопіць нас карміць. Тады пытанне такое: а як мне выканаць вашыя патрабаванні і адмовіцца ад дапамогі, вызваліўшы месца на вашай шыі для якіх-небудзь больш прыемных людзей. Што я павінен зрабіць?
Вось вы так грозна пішаце, што вам «абрыдла Беларусь». Давайце падумаем, як вас зберагчы.
Справа ж у тым, што асабіста я ад вас быццам бы нічога не атрымліваю і не зусім у курсе, як мне ад гэтага адмовіцца. У якія інстанцыі мне пісаць, якія называць крыніцы фінансавання і якія лічбы? Пагадзіцеся, задача невыканальная.
Магчыма, варта пайсці іншым шляхам?
Калі вы сабе гэтую працэдуру ўяўляеце лепш, то, напэўна, значна прасцей, чым патрабаваць ад таго, хто бярэ — не браць, патрабаваць, каб той, хто дае, перастаў даваць?
Чаму б вам не спыніць кармленне самастойна — ад імя рускага народа. Вы ў стане гэта зрабіць? Калі так, то ў чым праблема? Калі не, то ў чым праблема?
Магчыма, у тым, што ў вашай ўласнай краіне вашы грошыкі вам не належаць? Вы не ведаеце, колькі іх і куды яны плывуць? Але калі так, то прычым тут беларусы?
Можа быць, калі замяніць «беларусы» на «Пуціна», то карціна праясніцца. А калі прасвятліць Пуціна рэнтгенаўскім ліхтарыкам і ўбачыць ўнутры яго 86%, то мы здымем беларусаў з парадку абмеркавання і пагаворым пра расіян?
І мне, дарэчы, зноў жа ёсць што сказаць.
Ведаеце, чаму герб ваш такі, ну… «стромны»? Не таму, што ў птушкі дзве галавы і абедзьве думаюць пра вечнае. А таму, што думаюць яны строга супрацьлеглае.
Вось адна галава кажа, што трэба перастаць карміць беларусаў. А другая заўсёды незадаволена кружыць, калі птушынае вока заўважыць імкненне беларуса пракарміцца самастойна.
І нават болей — яна крычыць: «Прызнайце Крым, прызнайце Асецію, не гандлюйце з ЕС, не майце справаў з Украінай, не гаварыце па-беларуску, не бярыце крэдыты ў МВФ, аддай нам газавую трубу, не пускай да сябе замежных турыстаў, дай нам размясціць тут ваенную базу, прадавайце ўсё нам, купляйце ўсё ў нас, пастаў помнік Пушкіну, увайдзіце ў склад Расіі» і г.д.
Адна галава заўсёды незадаволеная другой, але прэтэнзіі яны абедзве перакладаюць на нейкую трэцюю галаву.
Вы, Анастасія, ад імя рускага народа ўжо дамовіліся, якая галава ў вас галоўная?
Бо гэтай гісторыі ўжо гадоў дахалеры.
Вось вы 300 гадоў ваюеце з беларусамі. Не для таго ж, каб іх карміць, праўда?
Вось вы іх заваявалі.
Вось паўторна ўзялі ў прыгон 2 млн беларускіх сялян.
Вось вы за адну ноч ліквідавалі цэлую ўніяцкую царкву, загнаўшы ўсё насельніцтва ў праваслаўе.
Вось вы зачыняеце беларускія школы, душыце паўстанні, забараняеце друк па-беларуску.
Вось у 1918-м ліквідуеце (фізічна знішчаючы носьбітаў ідэі незалежнасці) спробы беларускай дзяржаўнасці.
Вось раздаяце беларускія землі то адным, то другім.
Вось вы расстрэльваеце і высылаеце беларускую інтэлігенцыю. Дарэчы, нічога, што я ўсё яшчэ звяртаюся асабіста да вас, вы ж не супраць несці цяжар рускага чалавека і адстойваць яго імперскі інтарэс?
Вось вы вуснамі Хрушчова, у адказ на беларускамоўнага Мазурава, заяўляеце, што «чым хутчэй мы ўсе будзем размаўляць па-руску, тым хутчэй пабудуем камунізм».
І вось вы пачынаеце плаціць за 25 гадоў нашай дыктатуры. Але пры гэтым усё яшчэ не задаволены ўмоўным мной.
Хм.
Разумееце, мне здаецца, што ўсё, што было да года вашага нараджэння (1984-га, як я разумею), вам невядома і нецікава. А ўсё, што пасля — невідавочна.
Таму я метафарызую.
Вось вы прынеслі ў маю кватэру велізарную такую х*ровіну (штуку), якая ўмее выключна адно: тыкаць распаленым паяльнікам у кожнага, хто праходзіць міма. Паколькі паяльнік энергазатратны, а разетка мая, — вы ласкава аплачваеце палову спадарожных выдаткаў.
Але, бачыце, у чым справа: каб ваша хрэнь у мяне чаго не ўкараніла, я ўжо 25 гадоў перасоўваюся па сваёй кватэры, прыціскаючыся дупай да сцяны. І ў адказ на вашае трасенне квітанцыяй аб аплаце кілават хачу вам сказаць, што мне ваш падарунак нахер не патрэбны быў ні 25 гадоў таму, ні цяпер. І гэта не вы плаціце палову, гэта я плачу палову.
Я б з вялікім задавальненнем правёў гэтыя 25 гадоў (ды што там 25 — 300 гадоў), займаючыся ўладкаваннем свайго дома. І ў мяне б усе, магчыма, атрымалася, калі б вы не шукалі, каго б прыціснуць да вашай цыцкі, якая бесперапынна кагосьці корміць.
Таму маю велізарную просьбу. Калі вы вырашыце перайсці ад слоў да справы і «перастаць карміць» і «скінуць з шыі» — дайце знаць. Але нешта мне падказвае, што не.
На заканчэнне хачу сказаць яшчэ пару слоў. Вы вось пішаце, што руская мова дае мне выхад у вялікі свет, а беларуская — не дае. Што ж. Як чалавек беларускамоўны, я адчуваю сябе цалкам нядрэнна ў сваім маленькім. Але вось учора, узброіўшыся рускай, вырашыў выйсці ў ваш вялікі. Агледзеўся і вырашыў — ведаеце што? — няма там чаго рабіць: там толькі вы.
