«Бывае, калі хлопчыка выпадкова называеш дзяўчынкай. Ультракароткая стрыжка, андрагінны целасклад. Але перад намі была дзяўчынка! Голас, рысы твару, грудзі, дзявочы выгін спіны…»
Той самы бармэн/ка. У пашпарце Ціма Вальтэра імя дзяўчыны, які ў пэўны момант жыцця перастаў ідэнтыфікаваць сябе як дзяўчыну.
Сканфузіўшыся ад такой заўвагі, Ліля з сябрамі пакінула бар, але здзіўленне ад таго, у чым яна вінаватая перад бармэнам, у яе не прайшло. Разумеючы, што сутыкнулася з чалавекам з асаблівым успрыманнем свайго гендару, Ліля прапанавала сваім сябрам у фэйсбуку абмеркаваць: а ці ёсць месца падобнаму самавыяўленню ў месцах грамадскага харчавання.
«Я яе нічым не пакрыўдзіла, не прынізіла, не нахаміла. Окей, я аказалася не гатовая да новай моды на гендарную самаідэнтыфікацыю. Я не ведаю, як ставіцца да таго, што перад табой дзяўчына, якая просіць называць яе хлопцам. Але я лічу, што сфера паслуг — не месца для самасцвярджэння. Бармэнка паставіла наведніка ў няёмкую сітуацыю толькі таму, што ў яе прынцыпы. І ёй хацелася, каб усе ведалі, што яна не такая, як усе. І тое, з якім тварам яна гэта гаварыла, пакідае пытанні. Навошта хадзіць ва ўстановы, дзе бармэн сустракае цябе з выразам твару: «Калі нешта не падабаецца — валі адсюль»?».
Ліля Хедзіна ў сваім пасце ў фэйсбуку не называла ні назвы ўстановы, дзе адбыўся канфлікт, ні імя бармэна, аднак пост дайшоў да галоўнага героя дыскусіі Ціма Вальтэра.
Цім Вальтэр: «Я з дзяцінства сябе адчуваў не ў сваім целе. Асацыяваў з хлапчуком, але пастаянныя папраўкі канчаткаў ад асяродку зрабілі сваю справу і я быў тым, хто ў пашпарце. Тры гады таму я здзейсніў камінг-аўт пра сваю гендар-флюіднасць. Год таму я зразумеў, што гендарны маркер не для мяне, цяпер я агендар. Гэта не значыць, што я не прызнаю іншы гендар. Я выбіраю займеннік ён, бо руская мова не прыстасаваная да агендарных займеннікаў. І прашу іншых усяго толькі пра павагу, калі прашу называць мяне ў мужчынскім родзе. Калі людзі ігнаруюць маю просьбу — чалавек перастае быць для мяне асобай, якую хочацца паважаць, і я губляю цікавасць да зносін».
У бармэна свой погляд на сітуацыю.
Цім Вальтэр:
Пра сваё мінулае я казаць не асабліва люблю. Магу сказаць толькі, што я ніколі не хаваў таго, хто я ёсць. Рабіў тое, што мне падабаецца і хочацца. Ці было гэта агідна-стэрэатыпна — мяне не хвалявала. Я хацеў быць сабой. Я ганаруся сваёй андрагіннай знешнасцю, гэта дало мне магчымасць заняцца мадэлінгам і ўдзельнічаць у цікавых праектах.
Сутыкацца з бестактоўнасцю даводзіцца ўвесь час, я ўжо прывык да гэтага. Таму на «дзяўчыну» я адрэагаваў як звычайна: выслухаў заказ, паправіў госця, прадставіўся і прапанаваў напоі. І я зусім не пакрыўдзіўся. Проста папрасіў не называць мяне дзяўчынай. Нават усміхнуўся. Тое, што пачалося пасля, не было каментаваннем майго абслугоўвання, гэта было абмеркаванне маёй асобы. Калі б наша госця звярнулася да абмеркавання напояў, атмасферы сярод персаналу і яшчэ чаго-небудзь, я б не пайшоў на прынцып. Але яна закранула мяне як асобу.
«Ніна»: А як жа прынцып — кліент заўсёды мае рацыю?
Цім Вальтэр: Кліенты — не дакладнае выказванне. Для любога персаналу, які любіць сваю працу, кліент — гэта госць. Аднак госці бываюць розныя, і ніколі не варта забываць, што вы ў першую чаргу госці, не гаспадары. Кожны госць, які прыходзіць да мяне ва ўстанову, атрымае тое абслугоўванне, якое хоча: няхай гэта будзе сэрвіс або сяброўская размова. Але чым лепш ставішся да гасцей, тым горш ставіцца госць да цябе. Таму госць не заўсёды мае рацыю. І ён становіцца больш важным для ўстановы, калі прызнае сваю памылку.
«Ніна»: З працадаўцам вы паразумеліся? Як ён адрэагаваў на скаргу кліенткі?
ЦВ: Каментаваць сітуацыю з працадаўцам не стану. Скажу толькі тое, што сышоў з установы, якая мне падабалася.
«Ніна»: Ваша госця сказала, што сфера паслуг — не месца для самасцвярджэння. Вы не згодныя?
ЦВ: Іншымі словамі яна сказала: «Мне ўсё адно, хто ты і што ты, ведай сваё месца, прынясі мне выпіць і гавары са мной так, як мне будзе зручна, пляваць, што цябе клічуць Васіль. Для мяне ты Ніхто.
Тут справа не ў самаідэнтыфікацыі, а ў павазе. З майго боку непавагі да госця не было. Я пяць гадоў стаю за стойкай і выдатна ведаю свае як абавязкі, так і магчымасці зносінаў з гасцямі. У гэтым выпадку госця перайшла на асобы і абмеркаванне майго гендара ў сацыяльных сетках з людзьмі, якіх маё жыццё не павінна датычыцца наогул. Магчыма, яна вельмі разбіраецца ў фізіялогіі чалавека і адгадвае па выгіну спіны пол чалавека, аднак калі яна назаве мужчыну з доўгімі валасамі дзяўчынай, паглядзелі б на яе далёка не так, як я спакойна адрэагаваў у бары.
Ліля Хедзіна ў сваю чаргу ўдакладняе:
«Мяне абурыла не сітуацыя, а градус рэакцыі бармэна на тое, што адбылося. Усё можна перавесці ў жарт і зрабіць сітуацыю, якая для цябе з'яўляецца праблемнай, пацешным выпадкам і застацца клёвым бармэнам з асаблівым поглядам на свет, да якога будзе прыемна прыходзіць за стойку і пагутарыць. У мяне і маіх спадарожнікаў рэакцыя бармэна выклікала ўстойлівы пратэст. Больш у гэтую ўстанову ні нагой».
* * *
А вы што думаеце наконт гэтай сітуацыі?
