* * *
Абадрала пялёсткі,
Агаліла цыб’ё
Золкам сліва ля вёскі,
А за ёю жыццё
Адхінула заслону,
Расчыніла прастор, —
Жарсна вочы з палону
Разлівалі дакор,
Спапялелыя веі,
Бы з туману начы,
Распляталі надзеі:
Не дыхні,
не ўрачы.
Паўстрымаць назаўсёды,
Ахінуць і схаваць
Некранутым,
без шкоды
У жыццёвую гаць
Прамінальнасць бы вечнасць, —
І агідная спрэчнасць:
Будзе жыць?
Ці ж памрэ?
* * *
Заранак срэбны. А-га-гу! —
Навокал ціха, сонна, цьмяна…
З галля ў далонь сваю збяру
Пух разарваны ад туману.
У шалік шоўкавы звяжу
Цыб’я самотнага слязіны,
Начы сшарэлую мяжу
У ценяў скрыю валасіны.
Адчую пах, што на зары
Буяе моцай адраджэння,
Красу вяльможнае пары,
Свабоды сілу абуджэння.
Нап’юся чыстае вады
З пякучай холадам крыніцы,
Амыю стомы ўсе сляды
Крыштальным водарам жывіцы.
Шырока сэрца расчыню,
Самоты даўняе нягоды
Ператвару ў маю вясну —
І затулю ў ім назаўсёды.
* * *
Мне цяжка зараз без цябе —
Чакаю, сціснуўшы ад болю,
Наперакор маёй журбе,
Ашчэпкі сілаў, моцы, волі…
Надзею рву, крамсаю час,
Жыву сустрэчай, расставаннем,
Каб зберагчы цябе і нас,
Я ахінуў свой лёс змаганнем.
* * *
Што, зламаўся?… —
Спусташэнне?
Прорву роспачы пякучай,
Страту мовы й слёз зняменне
Ахіні рукой гаючай;
Бездань цемрадзі марознай,
Бездыхання зеўру
Сцежкай
Адвядзі непераможнай
З глыбіні вачэй усмешкай;
На сусветаў скрыжаванні,
Слоў
Бясконцых грамадою
Прамаўляй,
Крычы ў маўчанні
Прастатой нябёс святою.
* * *
Не перайсці мне даўні брод,
Што ў повадзі зглыбеў нямой слязіны; —
Закамяніў у жылах, сціснуў лёд
Пачуццяў гронкі палкія каліны.
Не пераскочыць праз імглу,
Што зрок спякла на дзірванах надзеі, —
Непераборліва дабру і злу
Струшыла крок пясчынкамі ў веі.
Нязможна ўперад — толькі стаць:
Закрыцца, адхіліцца ад люструнку,
Што накідала, начапіла гвалтам гаць, —
Маліць у неба моцы паратунку…
