«Натхняльны пост для ўсіх ныцікаў па лёсе беларускай мовы.
Прыйшла я сёння да сваіх пяціклашак. Пакуль як госць — на першыя ўрокі прынята клікаць якіх-небудзь пісьменнікаў, дык тут паклікалі мяне. Гэта ў панядзелак яны са здзіўленнем даведаюцца, што я ў іх буду весці рускую мову, а сёння я да іх завітала па-беларуску.
Трэба сказаць, што ніводнае дзіця не здзівілася — па-беларуску дык па-беларуску. Потым мы адгадвалі рыфмы ў беларускіх вершах. Ніякіх праблем. Потым мы складалі гісторыю — з кожнага па сказе, куды завядзе. Склалі.
І тут я ім кажу: «Ну, а зараз — самае складанае. Думаю нават, што вы не справіцеся. Таму, калі будзе цяжка, можаце пераходзіць на рускую». Ну, дзеці, канечне ж, пачалі падскокваць на сваіх месцах, блішчэць вачанятамі і паблажліва ўсміхацца: шчэ паглядзім, каму будзе цяжка.
Ну, кажу, заданне такое: я вам называю літару, а вы за хвілінку складаеце сказ, у якім усе словы будуць пачынацца з гэтай літары.
І панеслася.
Сабака сочыць за сасіскай.
Сонца свеціць саве.
Шокер шыбануў Шурку.
І нават:
Філін фарбуе футра.
Ну вы ўяўляеце сабе лексічны запас, так? Фарбуе, а? Футра — як вам?
Закахалася ў іх — не магу! Як гэта да панядзелка дацярпець, каб ужо ўзяцца за іх, такіх прыўкрасных!».
