Дух раёна.
У нашым Трактарным арэале папуляцыя катоў звычайна абнаўляецца раз на год: знаёмыя і звыклыя індывіды рэгулярна сыходзяць на радугу, а ўвесну з падвалаў выпаўзаюць новыя, маладыя і жвавыя шукальнікі прыгодаў.
Але ёсць адзін таварыш, які быццам існуе па-за гэтай бясконцай кацінай Сансарай. Руды кот, спакою і самаўпэўненасці якога пазайдросціць любы стрэсаўстойлівы і неканфліктны начальнік аддзела продажаў невялікай фірмы па перапродажу жалезабетону.
Кот, які спазнаў дзэн.
Распарадак дня ў яго прыблізна наступны.
Недзе а палове на дзявятую раніцы ён выпаўзае са сваіх будысцкіх сутарэнняў і няспешным, але ўпэўненым крокам рухаецца ў напрамку школы. Там, сеўшы на ганку, на верхняй прыступцы роўна пасярэдзіне праходу, ён з позіркам Стывена Сігала, які толькі што перамог усіх сваіх і чужых ворагаў, моўчкі сустракае дзяцей.
Дзеці, абыходзячы яго, канешне ж, спазняюцца і спяшаюцца, таму максімум, што ён атрымлівае, гэта «О, прывет, Рыжык!» і лёгкае пагладжванне па галаве.
Далей, калі дзіцячы трафік скончваецца, ён ідзе займацца сваімі справамі.
Аднак самы «урадлівы» для яго час - гэта палова на другую, калі дзеці, ужо свабодныя, выходзяць са школы. І гэты час ён таксама ведае. Выдатна ведае. І чакае іх. І так жа сустракае на прыступках.
І кожны, хто выходзіць са школы, лічыць сваім абавязкам пагладзіць, паціскаць і пацягаць на руках гэтага рыжага будду. І яму гэта падабаецца. Дзеля гэтага ён і прыходзіць на школьны ганак.
Потым, увечары, ён можа дазволіць сабе пагуляць па раёне, памеціць тэрыторыю, паляжаць на кучы лісця пад дрэвам - а то й пасярод дарогі, калі не ездзяць машыны.
Няважна, хто ты і адкуль: ён пройдзе міма цябе, у міліметры ад тваёй нагі, і пойдзе далей — так, быццам цябе й не было на ягоным шляху.
Яго ведае і любіць увесь раён, але ён не ведае нікога. Ён нічога не баіцца - яго не чапаюць нават алканаўты. І калі ён праходзіць праз іхную тусоўку, яны адразу змаўкаюць і праводзяць яго позіркам з ціхай усмешкай.
Ён абсалютна не рэагуе на «кіс-кіс-кіс». І яму ніхто не патрэбны — хіба што радасныя дзеці, якія не вельмі зразумелым яму чынам, але стабільна з'яўляюцца на ганку школы.
Бойкі, алкашы, ванішча ад Трактара, галеча і разруха - яму пофіг на ўсё. Ён проста ходзіць кожны дзень, выдатна ведаючы расклад, на свой знаёмы ганак, дзе сустракае шчаслівых і адносна свабодных дзяцей.
А яны сустракаюць яго…
Я думаю, што гэта не кот.
