У прэзентацыі рамана Змітра Вішнёва «Калі прыгледзецца — Марс сіні» возьмуць удзел літаратурны крытык Ірына Шаўлякова і даследчык літаратуры Віктар Жыбуль.
Зміцер Вішнёў — пісьменнік, перформер, заснавальнік «Бум-бам-літу».
Яго новы раман выйшаў у выдавецтве «Янушкевіч». Ніжэй — урывак з твору.
«…Што з сябе ўяўляе Рыгор Каваль? Калі ўзяць карову і адпілаваць ёй рогі, калі абкруціць ейную галаву мачалкамі, а на нос замест званочка пачапіць чорныя рагавыя акуляры… калі на шыю павесіць барвовы гальштук — ну нешта атрымаецца падобнае. Мы яшчэ на ўласныя вочы пабачым Рыгора Каваля. У мінулым ён працаваў электрыкам, але аднойчы (хоць відавочцы даводзяць, што такіх выпадкаў было як мінімум многа) яго ледзь не забіла токам. Пасля таго здарэння Рыгор зразумеў, што абцужкі, дрот, ізаляцыйная стужка, лямпачкі, драбіны — гэта не ягоная забава. Паэтам ён аніколі не быў, а вось паэзію любіў і таму вырашыў пайсці ў кнігагандлёвую сферу.
<…>
* * *
Калі п’янага Букоўскі ўпрыгожыць лістамі капусты — атрымаецца неблагі нацюрморт. Калі Рыгора трэснуць па галаве цаглінай, з ягонай галавой анічога кепскага не здарыцца — будзе добрая кладка. Нібыта цагліна да цагліны. Чырвонае да чырвонага. Я думаю пра адно. Навошта такія рыгоры нараджаюцца? Мабыць, дзеля таго, каб у грамадстве быў пэўны дысбаланс. Каб дабрыня не перамагала зло. Каб павучок з’еў мушку. Каб воўк праглынуў зайца. Каб альпініст зваліўся. Каб. Калі п’янага Букоўскі ўпрыгожыць куфлем пеннага…
<…>
— Чаму ж ты не пайшоў у камбайнёры, Рыгор? Ці ты баяўся трынаццаць разоў трапіць пад камбайн? Ну, гэта перабольшванне. Адзін, максімум два разы пераехала б — і ўсё. Падумай. Поле, сонца, саспелыя каласы пшаніцы. Любімая жанчына ў спёку прыносіць збан з малаком. Што ж цябе спыніла? Змена прафесіі электрыка на камбайнёра была б больш зразумелай. Паглядзі, асноўныя навіны краіны пачынаюцца пра людзей, чые рукі з мазалямі трымаюць стырно камбайна! Чырвоныя аграмадзіны прыгожа паўзуць і перапыняюць шлях вайсковым калонам. Хлебаробы — самыя заслужаныя людзі нашай краіны!
— Ды мяне неяк да кніжак заўсёды цягнула. Камбайн — гэта, вядома, крута. Але ж я марыў працаваць з кнігамі.
— Чаму ж ты ў міліцыянты не пайшоў? Бясплатная вопратка, рэгулярны заробак, магчыма, казённы транспарт. Уяві: на баку кабура з пісталетам, пагоны блішчаць, фуражка танчыць ад ветру. Лепшыя людзі краіны сёння ходзяць у пагонах! Лепшыя пісьменнікі ідуць служыць і потым рапартуюць аб сваіх дасягненнях. Ты б мог спалучаць службу і літаратуру. Даслужыўся б ужо да падпалкоўніка. Ты відавочна зрабіў не зусім правільны выбар. Ты не панюхаў пораху!
— Я марыў пра іншае. Хацелася нюхаць не канцылярыю, не порах… Хацелася забурыцца носам у паперу з мастацкім словам. Пах друкарскай фарбы варты ўвагі менавіта ў прыгожым слове філосафа і паэта… Пах, ай, гэты пах!.. Я сумняюся ў прыгожым слове патрульнага. Яно, верагодна, па-свойму прыгожае і важкае, але ж надта часам палохае.
— Можа, ты не патрыёт?
— Я? Я — дырэктар кнігарні».