«Я папрасіў сына сфатаграфаваць нашы вуліцы і паслаць у інтэрнэт, — піша нам Аляксандр Астроўскі са Ждановіч Мінскага раёна. — Вы чулі пра Ждановічы — гэта ў лесе каля нас пабудавалі новую, суперсучасную прэзідэнцкую клініку. Там усё на найвыйшэйшым узроўні. Але варта вам перайсці чыгунку, і вы трапляеце ў іншую рэальнасць.
Я папрасіў сфатаграфаваць «цэнтральныя», можна так сказаць, вуліцы Танкістаў і Шырокую. Цэнтральнымі я іх называю, бо па іх ідзе найбольшы транспартны паток і тут жа ходзяць людзі на станцыю, у цэнтр аграгарадка, дзеці ў школу, бацькі з дзецьмі — у садкі. Тратуараў няма. Асфальт разбіты настолькі, што машыны ціснуцца да агароджаў, каб не разбіць падвеску. І тут жа, сярод ям, каля агароджаў, ціснуцца людзі.
Больш за тое, гэта вуліца, па якой на электрычку і з электрычкі, на аўтобус і з аўтобуса, у магазін і на пошту ходзяць педагогі і вучні школы-інтэрната для дзяцей з парушэннямі слыху.
Гэта кепска скончыцца: скончыцца аварыяй, трагедыяй. Няўжо трэба трагедыя, каб пабудаваць элементарныя тратуары на асноўных вуліцах ад станцыі да школы-інтэрната для глухіх дзяцей?
Вуліцы — гэта наша ганьба. Я кажу сыну: будуць Еўрапейскія гульні, сустрэнеш турыстаў, прывязі іх і пакажы ім, як мы жывём. Якія ў нас «чысціня і парадак» нават у цэнтры краіны.
Ждановіцкі сельвыканкам адпісвае: грошай няма. «Мінскі рамаўтадар» штогод мне піша адпіскі: «Ваша вуліца ў план асфальтавання не ўключаная. А на вуліцах такіх і такіх ажыццёўлены ямачны рамонт». Яны, сапраўды, два разы на год ставяць латкі. Праз месяц тыя латкі зноў рассыпаюцца, бо прыдарожныя канаўкі або водаадвядзенне адсутнічае, мароз і вада хутка разбураюць пакрыццё. Патрэбны капітальны рамонт. І яшчэ раз паўтаруся: на такіх вузкіх вуліцах, як наша, дзе ходзяць школьнікі, патрэбныя тратуары!
А ў іх «сродкаў няма», я не веру. «Няма сродкаў» на вуліцы, дзе жывуць людзі і ходзяць дзеці. Але сродкі знайшліся на пад'езд да прэзідэнцкай лячэбніцы», — пішуць нам са Ждановіч Мінскага раёна.
