Так, пэўна, трэба толькі зрух,
Каб вершы паплылі з крыніцы,
Каб раптам склаліся ў ланцуг
Падзей і лёсаў таямніцы.
Каб подых ветру спёку звёў,
Парваў дзірван, што сэрца поўніць,
І ўзнёсся б сном да тых краёў,
Дзе граюць, грукаюць, гамоняць.
Дзе ладзяць шумны карагод,
Дзе зорку на нябёсы клічуць,
Дзе сустракаюць Новы год,
І п’юць да дна, і шчасця зычаць.
Дый нам пара. Пяе крышталь,
Святло свячы ў кароне дымкі,
Адчуем час — і дзіўны баль
Нас загарне ў свае абдымкі.
Чытайце таксама: У Гомелі падчас паўмарафона памёр сузаснавальнік «Крумкачоў», вядомы піяніст Юрый Бліноў
0
0
0
0
0
0
