Мінчанка Алена Лукашэвіч-Кузьміч 25 ліпеня прыехала ў Брэст да свайго 4-гадовага сына Дэкстэра, які жыве з яе мужам Уладам (Улад і Алена цяпер разводзяцца). Скончылася ўсё скандалам. Жанчына закрылася з дзіцём у аўто і прасядзела там увесь вечар і ўсю ноч. На месца прыехалі органы апекі, міліцыя, мясцовыя чыноўнікі… У выніку дзіця змясцілі ў прытулак, цяпер Алена і Улад чакаюць рашэння суда, які вызначыць, з кім застанецца сын.
Суд адбудзецца ў пачатку жніўня. Да пасяджэння 4-гадовы Дэкстэр будзе знаходзіцца ў прытулку. Алена плануе да суда знаходзіцца ў Брэсце: кажа, штодня наведвае сына.
Алена Лукашэвіч-Кузьміч
Алена пагадзілася распавесці «Нашай Ніве», навошта яна сядзела з малым 14 гадзін у машыне і што ўвогуле адбываецца ў іх з Уладам сямейным жыцці.
«Мы жылі ў Польшчы, але муж не плаціў падаткі, яму анулявалі візу. Тады вярнуліся ў Беларусь, жылі ў Мінску.
Нарадзілі сына. Назвалі Дэкстэрам. Улад вельмі хацеў такое імя малому. Праз серыял гэта ці не, не скажу, можа, і так [серыял «Дэкстэр» расказвае пра серыйнага забойцу, які з дзяцінства быў сацыяпатам — «НН»]. Калі нарадзіўся малы, мы яшчэ жылі ў Польшчы, і Уладу здавалася, што Дэкстэр — класнае еўрапейскае імя. Ён настойваў — і я пагадзілася: ну, думаю, калі бацька вельмі хоча, то хай так і будзе», — узгадвае Алена.
Але, кажа яна, нядаўна Улад забраў сына і пераехаў да сваіх бацькоў у іншы горад:
«Я адсутнічала дома па сваіх справах, мяне не было дзень. Улад сабраў сына, забраў каштоўныя рэчы і з’ехаў у Брэст».
У Алены ёсць яшчэ адно дзіця: 8-гадовая дачка Ева ад папярэдняга шлюбу. Еву Улад адвёз да маці Алены перад тым, як з’ехаць з Мінска.
Раней Улад Кузьміч выказваўся, што Алена была не надта ўзорнай матуляй: маўляў, кепска даглядала і Еву, і іх агульнага сына Дэкстэра. Жанчына гэта рашуча абвяргае:
«Гэта няпраўда. І з яе бацькам мы цывілізавана развяліся, цяпер падтрымліваем адносіны, сябруем. І я адэкватная мама, вяду здаровы лад жыцця, займаюся спортам. Не гуляю недзе, не прападаю на тусоўках. Заўсёды займалася дзецьмі!»
Алена кажа, што і сама дакладна не разумее, чаму муж раптоўна вырашыў збегчы ў Брэст.
«Мы не рыхтаваліся да разводу, нават не гаварылі пра гэта. Сваркі не было. Ён проста раптоўна з’ехаў. Пасля казаў, што яму чамусьці падалося, што я хачу з’ехаць у Расію разам з дзецьмі. Я спрабавала да яго дагрукацца: якая Расія?! Але безвынікова», — запэўнівае жанчына.
«Пасля адразу паехала ў Брэст. Але там Улад проста зачыніў перад маім носам дзверы. Ён і ўсе яго сваякі паадключалі тэлефоны. Тыдзень я не магла да іх дазваніцца, не ведала, дзе мой сын, што з ім. Я выклікала і міліцыю, і апеку — і ніхто не мог да іх дагрукацца.
Толькі праз тыдзень органы апекі неяк угаварылі Улада паказаць мне сына. Мяне пусцілі ў кватэру, але не далі пабыць з сынам сам-насам. Калі я трохі прычыніла дзверы ў пакой, дзе была з Дэкстэрам, на мяне адразу накінуўся бацька мужа, ізноў выклікалі апеку, міліцыю…
Было зразумела, што Улад не аддасць мне сына. Тады, каб хоць неяк бачыць дзіця, на словах мы дамовіліся, што я буду прыязджаць на выходныя і Улад будзе дазваляць мне сустракацца з сынам, — распавядае Алена. —
На наступных выходных я прыехала разам з Евай: у іх добрая сувязь з Дэкстэрам, яны вельмі сябруюць. Але Улад зноў не пусціў мяне да сына, нават не паказаў яго. То не адказваў на тэлефон, то казаў, што дзіця спіць, есць — карацей, занятае і не можа сустрэцца са мной.
І ў выніку паўтара месяца я не бачыла сына зусім».
Алена кажа, што пазней да яе дайшлі нядобрыя чуткі: нібыта адвакат мужа раіць таму забраць малое дзіця і з’ехаць у Расію.
«Я паўтара месяца не бачыла сына і зразумела, што трэба яго проста забраць», — кажа Алена.
Тады яна ўзяла машыну сяброў (бо яе зялёнае аўто муж добра ведаў і адразу б заўважыў).
Таксама Алена папрасіла кагосьці з сяброў з’ездзіць з ёй. Адзін пагадзіўся.
«Гэта не бойфрэнд, гэта проста сябар. Заводзіць бойфрэнда мне цяпер і не хочацца, і часу на такое няма, — кажа Алена. — А пра тое, што ў гэтага сябра расійскае грамадзянства, я і сама даведалася толькі пасля яго затрымання, калі прачытала ў навінах».
Яна запэўнівае, што з’язджаць у Расію з малым не збіралася ні ў якім выпадку. Тое, што машына сяброў аказалася на расійскіх нумарах, сцвярджае Алена, гэта таксама проста супадзенне.
«Калі мы прыехалі ў Брэст, то пад’ехалі да дома, дзе жыў Улад. Ён быў на вуліцы з Дэкстэрам.
Я назірала за малым, хацела проста яго пабачыць. Пасля Улад загаварыў з нейкай жанчынай. Дэкстэр з іншымі дзецьмі бегаў вакол дома, я вырашыла падысці да яго, паглядзець, ці не адвык ён ад мяне за паўтара месяца.
Сын адразу пабег да мяне, пачаў абдымаць, казаць, як сумуе, пытацца, дзе я была… І спрацаваў мацярынскі інстынкт. Я ўзяла сына на рукі і пайшла ў машыну. Села, паспрабавалі выехаць — Улад кінуўся на капот, — кажа Алена. — Мы стаялі. Пасля нам заблакавалі выезд машынай.
Я нават званіла ў міліцыю! Паведаміла, што мне не даюць выехаць. Але пасля, калі міліцыя прыехала на месца, заявы прынялі ад усіх: ад Улада, ад яго сваякоў — але не ад мяне, — кажа Алена. — Пасля маці Улада ламілася ў машыну, пужала сына. Я зноў набрала міліцыю, але ніхто нічога не зрабіў».
Пасля Алена з сынам прасядзела ў аўто ўвесь вечар, усю ноч і ўсю раніцу. Агулам каля 14 гадзін.
«З сынам усё было добра. Яму было класна, я ўсё падала як гульню: маўляў, мы гуляем у піратаў, ад усіх хаваемся. Малому было весела і цікава паспаць не ў ложку, а ў «намёце», які я зрабіла ў машыне з пледаў, — кажа Алена. — Ежа і вада ў нас былі, была садавіна, гародніна. Пасля мама Улада нам перадала гаршчок, з гэтым праблемы таксама не было, Дэкстэр схадзіў на яго, можа, адзін раз».
Але ці не шкадуе Алена, што выбрала такі даволі радыкальны ўчынак?
«Сыну патрэбная мама. Я ж мусіла прыняць нейкія меры, каб яго вярнуць.
Муж быў заўсёды адэкватны, нармальны, мы з ім маглі нармальна размаўляць. А калі ён раптам знікае з малым, не паказвае мне яго паўтара месяца… Я не разумела, што адбываецца, можа, у мужа дах раптам паехаў? Я баялася, што ўвогуле ніколі больш не ўбачу сына», — тлумачыць Алена.
Цяпер Дэкстэр у прытулку. Алена кажа, што і яна, і муж ходзяць да малога штодня.
«Сын у парадку, дзякуй богу. Яму прыкольна, мы сказалі, што гэта такі летні лагер», — кажа Алена.
Яна плануе знаходзіцца ў Брэсце да суда.
«Я хоць атрымала магчымасць бачыць сына штодня. У Брэсце я з дачкой Евай, мы штодня ходзім да Дэкстэра, гуляемся з ім. Хаця б бачым яго», — расказвае Алена.
Часам яна бачыць мужа ў прытулку, калі прыходзіць да сына. Але, па словах жанчыны, Улад настроены вельмі катэгарычна: сын мусіць быць з ім — і кропка. Дамаўляцца з Аленай ён нібыта не хоча.
«Нават органы апекі нам казалі: дамаўляйцеся. Я казала Уладу, што нам трэба неяк сябраваць дзеля сына, спрабавала дамовіцца… Ён ніяк не ідзе насустрач. Я падазраю, што на Улада моцна ўплывае яго маці, яна прыходзіла ў органы апекі і казала такое: «Мы вырашылі, што нам лепш без мамы!» — узгадвае Алена.
У выніку лёс малога вырашыць суд.
«Я не хачу помсціць Уладу… Прапаную яму нармальны варыянт: сын жыве з мамай, як ва ўсіх сем’ях. А Улад у любы час можа прыязджаць да яго… Але муж не чуе мяне», — кажа Алена.
