«Калі я вучылася ва Універсітэце культуры на тэатральнага рэжысёра, у нас на першым курсе выкладаў этнаграфію Янка Крук. І ён вельмі цікава распавядаў пра абрады, традыцыі. Я тады яшчэ думала, што хачу сабе вяселле па ўсіх традыцыйных канонах, бо гэта мае сапраўды сакральны сэнс, — расказвае Віялета. — А мой муж Сяржук ужо прыйшоў да гэтага, калі пачаў займацца фальклорам. Быў на розных вяселлях і на Падляшшы, і ў Беларусі. І калі мы вырашылі ажаніцца, то спачатку толькі распісаліся, а потым ужо за год планавалі вяселле-фэст».
За аснову пара ўзяла абрады, характэрныя для Драгічынскага, Пружанскага і Пінскага раёнаў. У адзін дзень пастараліся ўмясціць сцэнарый традыцыйнага двухдзённага вяселля.
«З унікальных момантаў быў паказаны абрад савы, які ёсць на Пружаншчыне. Калі выносяць печаную саву, усе нежанатыя і незамужнія павінны кугакаць. А потым хуценька выскачыць да пірага і адламаць кавалак. Хто больш адламае — той хутчэй выйдзе замуж ці жэніцца», — расказвае Сяргей.
А ў канцы свята госці танчылі на лаве — яе трэба зламаць. Гэта будзе сімвалам таго, што больш у гэтым месцы маладыя не правядуць вяселле.
Касцюмы пара спецыяльна замаўляла ў Сцепаніды Сцепанюк з Маларыцкага раёна — гэта ўнікальная майстрыца, якая робіць народны строй на кроснах.
«Мы хацелі зрабіць максімум па-сапраўднаму, бо праводзіліся ўжо рэканструкцыі вяселляў, але яны былі як тэатральныя. Падстаўныя маладыя — гэта нецікава. Тут маладыя сапраўдныя, і мы самі перажывалі», — дзеліцца Сяргей.
Усяго на вяселле-фэсце сабралася больш за 120 чалавек. Каля 50 з іх прыйшлі па квітках.
«Галоўнае дасягненне — удалося стварыць атмасферу. Усе з зацікаўленасцю рэагавалі, удзельнічалі. Было ўражанне, што людзі невыпадковыя сабраліся. І мы на будучыню задумаліся, што, можа, і трэба такі невялічкі фармат падтрымліваць. Калі 500 чалавек збярэцца, не будзе той камернасці і душэўнасці».
Доўгушавы спадзяюцца, што вяселле-фэсты стануць у нас штогадовай традыцыяй. Наступны, напрыклад, мог бы прайсці на Віцебшчыне.
