З’езд АГП прыняў рашэнне не падтрымаць вылучэнне дэпутаткі Палаты прадстаўнікоў Ганны Канапацкай каныдатам у дэпутаты ад партыі. Такое нечаканае рашэнне выклікала жывое абмеркаванне ў СМІ і сацыяльных сетках. Што стаяла за такім рашэннем і што далей думае рабіць Канапацкая? Пра гэта яна расказала ў інтэрв’ю «НН».
«Наша Ніва»: Што стала прычынай той сітуацыі, якая адбылася на з’ездзе? Канфлікт з кіраўніцтвам партыі?
Ганна Канапацкая: Магу расказаць, як я бачу сітуацыю. Гэта нерэалізаваныя амбіцыі некаторых персанажаў. Насамрэч, кіраўніцтва партыі ўжо даўно прыпыніла са мной супрацоўніцтва, і гэта было прынята на ўзроўні Палітрады, хоць сёння яны гэта адмаўляюць. Я так і не пачула канкрэтных прэтэнзій ці фактаў таго, як я дыскрэдытавала партыю, як я нанесла ёй шкоду, як я не рэалізавала нейкія законапраекты, прапанаваныя партыяй, як я парушыла статут.
З іншага боку, я цудоўна разумею, што партыя — гэта не толькі пяць чалавек, якія заселі ў мінскім офісе і прымаюць там рашэнні, а гэта тыя людзі, якія працуюць у рэгіёнах, каб адбыліся станоўчыя змены. І яны ёсць партыя.
Ад мяне патрабавалі крыкаў і лозунгаў, а я заўсёды была канструктыўная. У адказ мяне абвінавачвалі ў супрацоўніцтве з уладамі. Маўляў, мне ўлады не дазваляюць працаваць над Выбарчым кодэксам, таму я цягну. Але ж існуе працэдура.
І законапраект — гэта не проста паперка, на якой напісана «праект закона». У любой цывілізаванай краіне законапраект — гэта пакет дакументаў, якія патрабуюць сур’ёзных экспертных абгрунтаванняў, інфармацыйнай падтрымкі.
«НН»: Такія нацягнутыя адносіны з Палітрадай АГП пачаліся ад моманту вашага абрання ў парламент?
ГК: Гэта пачалося з таго моманту, калі я стала гаварыць: «Хлопцы, час лозунгаў сышоў». Цяпер час канкрэтнай канструктыўнай працы.
«НН»: Вамі кіравалі?
ГК: Былі такія спробы.
«НН»: З чыйго боку? Боку Анатоля Лябедзька?
ГК: У тым ліку. Мабыць, нават найперш з яго боку.
«НН»: А зайздрасці ў кіраўніцтва партыі да вас не было?
ГК: Гэта трэба ў іх пытацца. Да той пары, пакуль я спадзявалася на канструктыўную працу сваёй партыі, у нас не было канфліктаў. Як толькі я ўбачыла, што мінскі офіс патрабуе ад мяне толькі крыкаў і лозунгаў і нічога не прапануе ў адказ, то тут усё і пачалося.
Так, я дазволіла сабе крытыкаваць кіраўніцтва партыі, але нават статут партыі мне гэта дазваляе. Як статут дазваляе мне і не выконваць тыя рашэнні партыі і кіраўніцтва, з якімі я не згодная.
Я неаднаразова казала ім: давайце супрацоўнічаць. І гэта нейкія абсалютна недарэчныя абвінавачанні, што я не ўмею працаваць у камандзе. Прабачце, але ж я працую і з рухам «За Свабоду», і з БХД, і з БАЖам. Значыць, праблемы не ўва мне. Я ўмею працаваць і дабівацца патрэбнага выніку. І абвінавачваць мяне, што я тры гады адседзела ў Палаце, — гэта празмерна.
«НН»: То бок вас абвінавачваюць, што вы былі недастаткова апазіцыйнай?
ГК: Я не магу дакладна сказаць, у чым мяне абвінавачвае партыя, бо я сама не ведаю.
«НН»: Няўжо з вамі ніхто не гаварыў?
ГК: Я была на Мінскай гарадской канферэнцыі АГП, якая падтрымала маё вылучэнне ў кандыдаты ў дэпутаты. Былі пытанні, на якія я адказала.
Хаця нічога канструктыўнага я не пачула, былі крыкі, што дыскрэдытую і ганьблю партыю.
«НН»: То бок голыя эмоцыі?
ГК: Так-так. Цяпер ідзе парламенцкая кампанія, у маім разуменні, падчас яе трэба мабілізоўваць усе сілы, забываць нейкія крыўды і непаразуменні, каб працаваць дзеля пазітыўных перамен. Тым не менш знаходзіцца час, каб паліваць мяне брудам. Пры гэтым партыя сама не выконвае статут, вылучаючы на з’ездзе кандыдатам чалавека, які адкрыта заяўляе, што ён сябра «Гавары праўду».
«НН»: Колькі вы ўжо сабралі подпісаў?
ГК: Больш за тысячу. Але, разумееце, подпісы сёння — гэта самы лёгкі варыянт для ўладаў, каб не зарэгістраваць мяне. Мы ўсе разумеем і ведаем, як ацэньваюцца подпісы.
«НН»: Вы лічыце, што ўлады не хочуць вас прапускаць?
ГК: Я лічу, што я была абсалютна канструктыўнай, і для для ўладаў у тым ліку. І мая канструктыўнасць і вынікі працы дазваляюць мне гаварыць аб тым, што я карысна адпрацавала гэтыя тры гады ў Палаце прадстаўнікоў.
Прытым я дазваляла сабе публічна крытыкаваць уладу і нават прэзідэнта, і гэта бачыла ўся краіна. І як напісаў адзін каментатар, мне ўжо здаецца, што кіраўніцтва АГП выконвае замову ўладаў, не пускаючы мяне ў парламент.
«НН»: З АГП шмат людзей вас падтрымала?
ГК: Вельмі дзіўна размеркаваліся галасы, бо шмат хто ўстрымаўся.
Калі б галасаванне было таемным, то, упэўнена, галасы размеркаваліся б зусім па-іншаму. А то ў час, калі ідзе галасаванне па маёй кандыдатуры, устае прэс-сакратар [Ганна Красуліна — «НН»] і пачынае ўсіх здымаць на фота.
І тыя прынцыпы, якія заяўляе АГП, парушаліся на з’ездзе. Напрыклад, мне не далі сказаць заключнае слова. У працы з’езда бралі ўдзел людзі, якія не з’яўляюцца дэлегатамі.
Напрыклад, Анатоль Лябедзька. Ён выступаў з адзінай мэтай: абліць мяне брудам і ачарніць. Я паважаю Анатоля Лябедзьку за тыя заслугі, якія ў яго калісьці былі, але, прабачце, ён ужо не старшыня АГП.
«НН»: Але існуе меркаванне, што там па-ранейшаму ўсё адбываецца пад патранажам Лябедзькі.
ГК: Так. Фармальна ён не ёсць кіраўніком партыі, але фактычна ім застаецца.
«НН»: Чаму вы толькі прыпынілі сяброўства ў АГП, а не выйшлі цалкам. Нейкі шанец партыі ўсё ж даяце?
ГК: Я ўжо гаварыла, што партыя — гэта не толькі тыя людзі з мінскага офіса, але і сотні рэгіянальных актывістаў, на якіх і трымаецца арганізацыя. Шкада, што на сёння гэтыя сувязі амаль страчаныя. Я вельмі паважаю заслугі і працу гэтых людзей. І я буду супрацоўнічаць з імі далей. Тым больш я прыпыніла сяброўства толькі на час выбарчай кампаніі.
«НН»: А раней гатовыя аднавіць сяброўства?
ГК: У выпадку, калі я ўбачу, што партыя гатовая мяняцца. Калі год назад я прапаноўвала сябе на ролю лідара партыі, то я прапаноўвала рэформу. І ў мяне пыталіся: што я буду рабіць? Я адказвала, што не я павінна, а ўсе мы разам. Мы і ёсць партыя, а не тыя пяць чалавек, якія сядзяць у мінскім офісе. Нам трэба ўзнаўляць гэтыя сувязі, а не сварыцца ўнутры арганізацыі.
«НН»: На сваёй старонцы ў фэйсбуку вы напісалі, што з’яўляецеся адным з самых папулярных прадстаўнікоў апазіцыі як унутры Беларусі, гэтак і за мяжой. На чым вы грунтуецеся?
ГК: Адкрывайце любое замежнае СМІ. Скажам, «Нью-Ёрк Таймс», і паглядзіце, пра каго пісалі, а пра каго не пісалі. Ці расійскія СМІ, пра каго там пісалі, а пра каго — не. І колькі разоў пісалі. Вось проста адкрыйце маю старонку ў фэйсбуку і паглядзіце, колькі там падпісчыкаў і колькі на старонцы партыі. Ну вось колькі?
«НН»: У вас 6700 падпісчыкаў, а ў АГП — 2600.
ГК: Ну, бачыце.
«НН»: Ну пішуць жа і пра Дзмітрыева з Караткевіч.
ГК: Я гавару пра апазіцыю. Пра апазіцыйныя палітычныя сілы, а не пра гэтых людзей.
«НН»: У вас няма жадання перайсці ў іншую палітычную сілу? У рух «За Свабоду» ці яшчэ куды.
ГК: Я была сярод заснавальнікаў АГП. Чаму праз купку маргіналаў мне сыходзіць з партыі, чые ідэалы я падзяляю?
Мяне абвінавачваюць, што я недастаткова крытыкавала ўлады. Але, прабачце, я была адзіным дэпутатам, хто заявіў пра незаконнае скарачэнне працы Палаты прадстаўнікоў. Я гаварыла аб тым, што Румас быў прызначаны прэм’ер-міністрам з парушэннем заканадаўства. Я заўсёды стаяла на ліберальных пазіцыях і адстойвала іх перад чыноўнікамі. Праблема не ў тым, што мы не падзяляем партыйныя каштоўнасці, а ў стратэгіі па выкананні гэтых каштоўнасцяў, таму што гэтыя пяць чалавек спрабуюць манапалізаваць партыю. Калі мы кажам, што для партыі каштоўнасць — незалежнасць, то я раблю ўсё для захавання незалежнасці Беларусі.
