Сабака ў мінчанкі з’явіўся мінулым летам. Аб’яву па тое, што гадавалы Мікі шукае дом, дзяўчына ўбачыла ў інтэрнэце і з радасцю забрала гадаванца сабе — яна даўно марыла завесці такую пароду.
Працуе Кацярына дызайнеркай інтэрфэйсаў у сферы ІТ. Узяць Мікі ў офіс ёй прапанавала само кіраўніцтва — пасля таго, як дзяўчына расказала, што паставіла дома камеру назірання, каб сачыць за сабакам анлайн.
Кампанія, дзе працуе Кацярына, невялікая, і міні-хаскі там адзіны офісны гадаванец.
«На працы Мікі большую частку часу спіць. Пакідае ў баку сон, калі калегі прыходзяць яго паціскаць ці я яму ладжу размінкі з яго цацкамі, — усміхаецца гаспадыня. — Сабака прысутнічае на сумоўях, калі не перашкаджае працэсу. Часам нашы кандыдаты яму так падабаюцца, што ён настойліва патрабуе да сябе іх увагі — тады даводзіцца прасіць Мікі выйсці. Канечне, калі ў офіс заходзіць новы чалавек, мы заўсёды пытаемся, ці не баіцца ён сабак і ці няма ў яго алергіі».
«Ссабойкі» ў супрацоўнікаў не знікаюць: Мікі ведае, што красці ежу нельга. Толькі пару разоў не ўтрымаўся, па дробязях: сцягнуў з кухні печыва і са стала Кацінага калегі сліву.
Для сабакі дзяўчына купіла спецыяльны заплечнік. Прывучвала паступова: спачатку дала абнюхаць, пасля папрасіла паляжаць на ім, потым насіла Мікі ў заплечніку па кватэры і адпраўлялася з ім на кароткія паездкі, літаральна на пяць хвілін. Усе каманды падмацоўвала смачненькім — так гадаванец і прывык.
«Цяпер яму падабаецца катацца, сядзіць спакойна, разглядае ўсё па баках, нюхае. Яму цікава», — расказвае Кацярына.
Незвычайны пасажыр заўсёды аказваецца ў цэнтры ўвагі.
«Людзі смяюцца, замілоўваюцца, фатаграфуюць. Пахмурны Мінск адразу ператвараецца, калі я з Мікі ў заплечніку еду, і настрой паляпшаецца. Такі зарад пазітыву і мне, і навакольным».
Кацярына заўважае: здорава, калі ёсць магчымасць браць сабаку з сабой на працу.
«Сабакі — вельмі сацыяльныя істоты, ім складана быць у адзіноце, пачынаюць моцна сумаваць. Мікі пачынае пець песні і хуліганіць. Таму і яму лепш са мной на працу ездзіць, і мне спакайней. Дый на працы ён такі карпаратыўны антыстрэс. Калі калегі адпачываюць у перапынках, ім у задавальненне пагуляць з Мікі, пагладзіць яго. Па праўдзе, ёсць у офісе некалькі чалавек, якія ставяцца да яго нейтральна, яны яго не чапаюць, а ён іх. Але ніхто не супраць — перш чым прыводзіць Мікі ў офіс, я ва ўсіх спытала згоды».
