Алена Паўлаўна Табакаева — настаўніца пачатковых класаў СШ 140 Мінска. У суботу ў яе паднялася тэмпература, у панядзелак стала цяжка дыхаць. «Яе забралі ў бальніцу — распавядае калега і сяброўка педагога Святлана Кузьміцкая. — А ў аўторак мы даведаліся, што Алены не стала». Педагогу было 53 гады, піша Tut.by.
Фота прыслала Святлана Кузьміцкая
У рэдакцыю звярнуліся сяброўкі Алены Паўлаўны. Усё жыццё, распавядаюць сябры, яна працавала ў роднай 140-й школе, якую калісьці скончыла і сама.
— У суботу Алена Паўлаўна была ў школе на прыёме дакументаў. Да вечара ў яе паднялася тэмпература — 38,5, яна яе збіла. У панядзелак тэмпературы не было, але яна стала задыхацца і выклікала доктара — распавядае Святлана Кузьміцкая. — Ён паслухаў і, падазраючы правабаковую пнеўманію, адразу ж патэлефанаваў у хуткую.
Алену Паўлаўну паклалі ў бальніцу.
— А 22.30 яна мне патэлефанавала, сказала: не можа дыхаць, яе забралі ў рэанімацыю. У аўторак раніцай мне паведамілі, што яна памерла, — працягвае сяброўка. — Па-мойму ёй рабілі КТ, але вынікаў я не ведаю. Пляменнік сказаў, яе тэставалі на каранавірус, вынік — адмоўны.
У заключэнні пра смерць, кажа Святлана Кузьміцкая, напісана, што ў педагога была вострая сардэчная недастатковасць.
— Чалавек «згарэў» за два дні, хоць на сэрца яна ніколі мне не скардзілася, — працягвае Святлана Кузьміцкая. — У ліпені мы павінны былі адзначаць 25 гадоў нашага знаёмства і сяброўства. Гэта добры жыццярадасны чалавек. Алена Паўлаўна — педагог-наватар. Разам з ёй мы займаліся развіваючым навучаннем.
Па словах калегі, настаўнік паспела выпусціць восем класаў. Жадаючых трапіць да яе ў клас было вельмі шмат.
— Са з'яўленнем дзяцей, мамы з татамі лічылі, змогуць ці яны трапіць у клас да Лены, — успамінае Святлана Кузьміцкая. — Гэта не проста настаўнік, гэта настаўнік з вялікай літары. Чалавека такой дабрыні і спагадлівасці складана сустрэць у наш час. Усё жыццё яна аддавала школе. Яе многія ведалі. Куды не пойдзеш: «Добры дзень, Алена Паўлаўна». Выедзеш у іншы горад: «Добры дзень, Алена Паўлаўна». Вучняў яна выхоўвала як родных дзяцей. У яе шмат узнагарод і падзяк.
— Гэта быў незвычайны педагог, дзяцей да яе вадзілі з усяго горада — распавядае Ларыса Цыбукова. — Я вазіла сына да яе ў клас з іншага раёна. Думала, хутка ўнука да яе павязем…
