У Віцебскім дзіцячым сацыяльным прытулку выхаванцаў даглядаюць не нашмат лепш, чым нядобранадзейныя бацькі, ад якіх іх забралі.
Замяніць нядбайных бацькоў проста няма кім: у прытулку катастрафічна бракуе супрацоўнікаў.
У гэтай спецыфічнай установе (дзіцячы прытулак, што на вуліцы Залатагорскай) на сёння налічваецца 40 дзетак, забраных з родных сем’яў. Пакуль бацькі лечацца ад алкагалізму або ўладкоўваюцца на працу, дзеці знаходзяцца тут да шасці месяцаў. Пасля яны або вернуцца ў родны дом, або паедуць у інтэрнат ці ў прыёмную сям’ю, калі родныя мама з татам так і не ўсвядомяць адказнасць за выхаванне нашчадкаў.
Мяркуецца, што перыяд знаходжання ў дзіцячым прытулку мусіць быць пераходным для выхаванцаў: тут іх абследуюць медыкі, лечаць ад педыкулёзу ды каросты — захворванняў, якія найбольш распаўсюджаны ў асацыяльным сямейным асяродку, вучаць элементарным правілам паводзін і зносін, калі ў ранейшых умовах жыцця гэтыя навыкі не былі сфарміраваны. Аднак ці можна паспяхова рабіць усё гэта, калі ў прытулку няма элементарна неабходнага: не працуюць душавыя, не хапае посуду ў сталоўцы, а бялізна на ложках ў плямах ды латках…
Няма тут і дырэктара. Абавязкі кіраўніка выконвае сацыяльны педагог Ірына Капусціна, якая тлумачыць сітуацыю так:
— У нас правялі «аптымізацыю» — скарацілі штатны расклад. У выніку двухпавярховы будынак абслугоўвае ўсяго адна прыбіральшчыца. Яна мые і падлогу, і посуд, і санвузлы, і вокны. Раней у нас былі два кухары і двое кухонных рабочых, а цяпер ежу для дзяцей гатуюць толькі два чалавекі. Прычым выхаванцаў стала больш, і ў работнікаў пабольшала работы, а вось заробкі засталіся ранейшыя.
Не так даўно дзіцячы прытулак наведалі віцебскія сябры створанай партыі БХД — прывезлі кнігі, сабраныя для тутэйшай бібліятэкі. Каардынатарка, былая настаўніца Таццяна Севярынец, была проста ў жаху ад таго, што ўбачыла:
— Дзяўчаты, якія сустрэліся мне ў вестыбюлі, адразу сказалі: «Да адміністрацыі мы вас не павядзём, бо прагульваем школу, і нас пакараюць». Выхаванцы прытулка мусяць хадзіць у суседнюю СШ № 19, аднак робяць яны гэта, як высветлілася, крайне нерэгулярна. А сацыяльныя педагогі чамусьці не ў стане сачыць за гэтым. У выніку за паўгода ў прытулку дзеці проста забудуць усё тое, што, можа, ведалі раней. А на сакраментальнае пытанне «Як прайсці ў бібліятэку?» адказалі, што яна даўно закрыта. І з выразным недаверам запыталіся: «Скажыце, тыя кніжкі, што вы прывезлі, нам сапраўды дадуць пачытаць?»
