Арцём, 24 гады, расказаў пра сваё затрыманне:
«Я жыву ў Заслаўі. 12 жніўня пасля працы позна вечарам заехаў у кіёск, дзе працуе знаёмая. У яе скончыўся працоўны дзень, яна зачыніла дзверы. Сядзеў з ёю, пілі каву.
Раптам наляцеў АМАП. Пачалі крычаць: адчыняйце, ці мы ўсё разнясём. Прыйшлося адчыніць. Яны заляцелі, я стаяў ля ўвахода, дык мяне адразу пачалі біць. Грамілі той кіёск, некалькі вітрын разбілі проста маім целам.
Пасля мяне выцягнулі на вуліцу, пырснулі газавым балончыкам мне ў твар, калі я ўжо ляжаў на зямлі. Прайшліся па спіне дубінкамі і адвезлі ў мясцовы РАУС. Там я стаяў хвілін 40 ля сцяны, побач стаялі яшчэ пару чалавек.
Патрабавалі пароль ад мабільнага — інакш будуць збіваць дубінкамі. Я сказаў.
Праверылі тэлефон, завялі ў аддзяленне. Паказалі пратаколы, каб падпісаў. Павязуць, маўляў, у ізалятар. Я кажу: за што, нічога ж не рабіў? Адказ: пры затрыманні не падпарадкоўваўся міліцыі. Быў на мітынгу.
Мне стала кепска ў аддзяленні. Прасіў хуткую, адказвалі: не прыдурвайся, ты злачынца, не будзе хуткай.
Мне пашанцавала, што пра гэта ўсё даведаўся мой бацька. Ён прыехаў пад аддзяленне, выклікаў хуткую сам. Спачатку дактарам адказвалі ў міліцыі: тут усім добра, хуткая не патрэбная.
Пасля дактарам далі мяне аглядзець. Мяне прымусілі падпісаць усе пратаколы і толькі тады аддалі медыкам. Пасля ў газелі ў суправаджэнні амапаўцаў павезлі ў Мінск, у бальніцу хуткай дапамогі. Доктар аглядзеў мяне, кажа: закрытая чэрапна-мазгавая, будзем шпіталізаваць. Амапаўцы адказалі: не, ён зараз падпіша адмову — і мы яго забяром.
Доктар мяне ўсё ж адстаяў. Я застаўся ў бальніцы».
