Ніна Багінская. Фота Надзеі Бужан
Звязацца з Нінай Багінскай магчыма выключна па хатнім тэлефоне ці выпадкова сустрэўшы яе ў горадзе. Мабільнікі яна не прызнае, як і камп’ютары, і тэлевізары. Чаму — яна распавяла ў спецвыпуску «Ток».
— Я чалавек сталага ўзросту, але з маладосці не люблю тэхніку. Я ўсё ж не тое што гуманітарый, а больш натураліст. Я люблю заалогію, батаніку, любіла і астраномію ў школе. І таму калі з’явіліся вось гэтыя ўсе тэхнічныя прыстасаванні, то я не хачу размаўляць па іх. Бо гэта трэба з сабой насіць. А я з узростам стала яшчэ не вельмі добра бачыць. І мне складана гэта ўспрымаць яшчэ таму, што гэта ўсё ж тэхніка: дзе куды націскаць гэтыя кнопкі. Ну не люблю я тэхніку і націскаючы кнопкі, нават калі навучуся, магу іх блытаць. У мяне рукі добра шыюць, а не націскаюць гэтыя кнопкі. Ну і зрок, канечне, кепскі.
Нават «Малады Фронт» хацеў мне падарыць мабільнік. Бо калі мяне сталі арыштоўваць, я не магла з імі звязацца, яны не ведалі, дзе прапала Багінская, бо пачаліся ўжо рэпрэсіі. Андрусь Кім, «Малады Фронт», прынёс мне да Чырвонага касцёла, там былі пэўныя акцыі, гэты мабільнік праз сваю маму Таццяну Кім. Мама падыходзіць і кажа: «Вось Ніна, вам мабільнік «Малады Фронт» падарыў». Я маю гонар, паважаю «Малады Фронт», але сказала: «Таццяна, я не хачу мець мабільнік, скажы Андрусю, няхай ён сваёй дзяўчыне падорыць, калі яна ў яго ёсць». Так я і не ўзяла.
А цяпер мая дачка баіцца за мяне ў сувязі з маёй старасцю, што губляць прытомнасць пачала. Сказала: «Нашто? Страта прытомнасці мне не страшная. Нават калі я памру, страціўшы прытомнасць — гэта лепшая смерць, чым ляжаць гадамі з пролежнямі, са склерозам, не ўмеючы есці. Гэта пакуты і для гэтага чалавека, і для яго сямейнікаў. Я не хачу быць ляжачай хворай».
