«Наша Ніва» пагаварыла з чалавекам, які быў на Акрэсціна, калі пад сцены прыйшлі некалькі тысяч удзельнікаў Маршу ў падтрымку палітвязняў.
Фота Надзеі Бужан
«На Акрэсціна я быў не з «палітычнымі». Але ведаў, што ў нядзелю будзе Марш. І ўвечары пачуўся шум, лозунгі: «Выпускай!», «Жыве Беларусь!», «Свабоду палітвязням!» — расказвае суразмоўца. —
Чуваць было добра. Але сукамернікі не асабліва зацікавіліся — маўляў, ну прыйшлі і пакрычалі, і што, нікога ж не адпусцяць усё роўна.
Як па мне, то ці варта было пратэстоўцам ісці пад Акрэсціна — складанае пытанне. З аднаго боку, стала горш, бо цяпер забаранілі стаяць валанцёрам, а яны вельмі дапамагалі тым, хто выходзіць без рэчаў, хто не ведае, як трапіць дадому.
Але калі ты ўнутры, то гэтыя гукі з Маршу прыдаюць вельмі шмат сіл. Я калі чуў, у мяне нават слёзы пацяклі. Адчуваеш падтрымку, што ты не адзін».
Таксама на Акрэсціна цяпер прымаюць перадачы толькі ў чацвер, спасылаючыся на каранавірус. Гэта таксама звязана з тым, што пад Акрэсціна прыйшлі пратэстоўцы, мяркуе былы вязень.
«Бо санітарных мер унутры ізалятара асаблівых не было. Калі мяне прывезлі, то далі вадкасць апрацаваць рукі — і ўсё. Масак няма ў тых, хто сядзіць, з работнікаў большая частка носіць, але частка — не. Ды і невядома, ці з медыцынскіх мэтаў тыя, хто ў масках, ці каб схаваць твар. У асноўным у іх чорныя маскі з тканіны, не медыцынскія».
Фізічнага гвалту падчас зняволення не было, кажа суразмоўца. Але вельмі цяжкія санітарныя ўмовы.
«Прыбіральня ўся ў фекаліях, няма куды нагу паставіць, яе ніхто не мые. Проста ў камеры немагчыма дыхаць ад таго паху», — скардзіцца былы вязень.
