(6.05.1904—30.08.1929)
- «Падаюць сняжынкі—дыяменты-росы»,
Падаюць бялюткі за тваім вакном.
І бяжыць юнак па першым снезе босы
Да труны з жытнёвым просценькім вянком.
- Ён бяжыць і плача, а труна—пустая,
Не труна, а яма вырыта яму
І яна ў Сібіры, як жана, чакае
І чакаць шчэ будзе не адну зіму.
- Раптам снег знікае, быццам бы згарае,
І ў табе агнёва закіпае кроў.
За вакном лістота ціха ападае—
Засцілае жнівень сцежку да кладоў,
- Па якой у лепшы свет адыдзеш скора,
Не спазнаўшы цалкам шчасця і бяды,
А сябры твае ў Сібіры, як у моры,
Застануцца без магілаў назаўжды.
- І бяжыць юнак ізноў па снезе босы
Да сваёй магілы, дзе даўно ў журбе
«Падаюць сняжынкі — дыяменты-росы»,
Падаюць бялюткі на яго й цябе...
