Самае вялікае маё ўражанне ў сёлетніх пратэсных падзеях ад сапраўднай беларускай правінцыі. Тая, пра якую Віктар Шалкевіч напісаў геніяльную і балючую сваю аднайменную песню, дзе «на шыбеніцах гайдаліся найлепшыя хлопцы», тая, вырачаная на галоту і беспрацоўе, высмактаная вялікімі гарадамі, пазбаўленая многіх дабротаў цывілізацыі, а часта і банальных ліхтароў на вуліцы, яна — маё уражанне №1!
Ланцуг салідарнасці ў памяць пра забітага Рамана Бандарэнку ў Вілейцы 13 лістапада
Маладзечна і Пінск, Жодзіна і Салігорск, Жлобін і Ганцавічы, дзясяткі гарадкоў, мястэчак і нават вёсак — вы мае героі!
Вы штораз робіце маленькі подзвіг.
У вас людзі выходзяць на пратэст, як на працу, нават не спадзеючыся трапіць у навіны ці хоць імклівую стужку буйнога тг-канала, перад разгонам ці арыштам. У вас пратэстоўцы вітаюцца за руку, бо вас можна пералічыць па галовах. У вас выйсці — азначае амаль аўтаматычна трапіць у поле зроку ці на суткі, бо няма натоўпу, дзе можна схавацца.
У вас радасць і страх дзеляцца між нямногімі і таму маюць высокі кошт.
Дзякуй табе, мая шляхетная Вялейка, што ты збіраешся ад самага пачатку! Што шыхтавала выканкамаўцаў у зале ДК, што стаяла ў ланцугах і збірала мітынгі, што годна ўшаноўвала памяць забітых — земляка Мікіты Крыўцова, а зараз Рамана Бандарэнкі…
Дзякуй вялейскім хлопцам, якія церпяць пераслед, штрафы, не вылазяць з сутак, але не маўчаць — Аляксей Сюдак, Андрэй Кудзік, Віталь Саланец, Павал Хаванскі і іншыя, тыя, з якімі маю гонар быць знаёмым, і тыя, каго ведаю завочна. Дзякуй вам, браточкі!
Трымайцеся! Мне мала што ёсць дадаць вам… Хіба адно: у слоўніку новай Беларусі слова прэзідэнт будзе зноў пісацца з малой літары, а вось Правінцыя назаўжды — з вялікай!
