У Маскву на Еўрабачанне «хварэць» за Ялфімава выправілася каманда БРСМ. Як заявіў адзін з іх правадыроў, «пазітыўныя эмоцыі заўзятараў дапамогуць зрабіць выступ Пятра Ялфімава яшчэ больш яскравым і ўражлівым». Уявім, паставяцца фанаты Пеці да чыну маладых патрыётаў.
— А хто гэта такі — Лукашэнка? — спытала дзяўчынка з татуіроўкай «Ялфімаў — мой бог» на плячы.
Яе суразмоўца, бугай з чырвона‑зялёным сцягам, вырачыў вочы. Дыялог адбываўся каля пад’езду маскоўскага палацу, дзе праз пару гадзінаў меў пачацца першы тур «Еўрабачання». Менавіта сюды дэсантавалася брыгада БРСМаўцаў з Мінску. Тут жа, каля пад’езду, з ранку таміліся людзі, якія жылі ў дзіўным паралельным свеце. У свеце,дзе няма ні праблемы негатыўнага балансу замежнага гандлю, ні бітвы за ураджай, ні прынцыпу аднаго акна. Ёсць толькі адзіны чалавек — Пятро Ялфімаў! Адным словам, ягоныя фанаты.
Кумір падкаціў да будынку на сваім новым «мерсе», вакол якога адразу арганізавалася хеўра тынэйджараў. «Пятрусь, я цябе кахаю!» «О, Пеця, дакраніся да мяне!» — віскатала тарсіда.
Сябры БРСМ засталіся, дзе былі. Затое яны дружна пачалі махаць флажкамі і скандаваць «За эстрадную Беларусь!»
Ялфімаў быў вымушаны звярнуць увагу на незвычайных тыфозі і нават памахаць рукою ў напрамку таго самага бугая з сцягам.
Жэст быў перахоплены той самай дзяўчынкай з тату. Ледзь толькі Ялфімаў знік за дзвярыма, яна падруліла да адэпта моладзевага рэспубліканізму.
— Ну, каліся, што ў цябе з Пецем?
Чувак ледзь не выпусціў сцяг з рук.
— Ты што, чокнутая?
— Вы каханкі? — не адставала тая.
— Што?! Ды я цябе зараз…
— Слухай. Я за Пецю забіць магу. Ён мой. Выключна мой. Калі ў вас не любоў, то што ты тут робіш?
— Я ж казаў ужо: мы за Лукашэнку.
— Я бачыла праграму конкурсу: няма такога спевака. Гэта кампазітар? З якой краіны? Турцыі?
— Ты, што, дурная? Гэта Бацька.
— Бацька Пеці?
— Колі…
Дзяўчынка напружыла звіліны.
— Баскава?
— Слухай, ідзі адсюль і не замінай нам рабіць выступ Пятра Ялфімава яшчэ больш яскравым і ўражлівым.
— Так я і ведала. Значыцца, ты, ён і Баскаў. Вось чаму на апошнім канцэрце ён амаль не глядзеў у бок сектара, дзе сядзела я. Ах ты, разлучнік!
Дзеўка была яўна не ў сабе. Хлопец не на жарт спужаўся.
— Таварыш міліцыянер, памажыце. Мяне тут нейкая псіхапатка атакуе, — падаўся ён у бок ахоўніка парадку. Аднак было позна. Фанатка ўжо знікла.
Апантаная прагай помсты, яна кіравалася да кіёску з прэсай.
— Дайце пятнаццаць постэраў… а хоць бы і Рыбака! Так! І ўсе газеты, дзе пра яго пішуць! І што я знайшла ў тым Ялфімаву?
