3 снежня, у начальніка аддзела рэалізацыі нафтапрадуктаў ААТ «Нафтан» і актывісткі Вольга Брыцікавай быў апошні працоўны дзень. Напярэдадні яе звольнілі, папярэдне пазбавіўшы доступу да дзяржаўнай таямніцы. Пасля гэтага на прадпрыемстве рушылі сыходы некалькіх работнікаў у стачку. На думку Вольгі Брыцікавай, яны могуць быць звязаныя з яе звальненнем, але асноўная прычына — ціск з боку кіраўніцтва, які ўзмацняецца, піша Tut.by.
Пра сябе Вольга кажа, што «нейкіх яскравых зменаў у жыцці пакуль не адбылося».
— У першую чаргу трэба ўсвядоміць, што можна зрабіць са звальненнем, якое, як мы лічым, не было аформлена належным чынам. Я думаю, нейкі час мы на гэта выдаткуем, — кажа Вольга. — Разбірацца з гэтым пытаннем я буду з дапамогай незалежнага прафсаюза, бо гэта той прафсаюз, які абараняе. І яшчэ планую, як і раней, заставацца на сувязі і дапамагаць работнікам, якія цяпер сутыкаюцца з ціскам з боку начальства. Думаю, усё гэта пакуль будзе займаць увесь мой час і сілы.
Аб пошуку новай працы Вольга пакуль не думала, як і пра тое, каб з'ехаць за мяжу.
— Адназначна хачу сказаць, што я не збіралася і не збіраюся з'язджаць. Гэта можа стаць толькі нейкай вымушанай мерай, і сёння я гэтую меру не разглядаю. Беларусь — мая радзіма, і я хачу жыць і працаваць тут. І я веру, што гэта магчыма, — тлумачыць Вольга.
Звальненне Вольгі Брыцікавай — не адзіная падзея на прадпрыемстве за апошнія дні. Так, паводле телеграм-канала «Стачка Нафтана», 3 і 4 снежня аб сыходзе ў стачку абвясцілі некалькі дасведчаных работнікаў прадпрыемства: слесар аварыйных аднаўленчых работ Мікалай Зелянкевіч (7 гадоў стажу), юрысконсульт Аляксандр Капшуль (20 гадоў стажу), аператар тэхналагічных установак Сяргей Скіба (17 гадоў стажу), аператар тэхналагічных установак Алег Кунцэвіч (17 гадоў стажу). Таксама ў стачку сышлі апаратчык завода «Палімір» Андрэй Шкірэнка (30 гадоў стажу) і работніца ААТ «Полацк Шкловалакно» Людміла Каляда (10 гадоў стажу).
Вольга мяркуе, што яе звальненне таксама магло ўзмацніць стачачную актыўнасць, але ў першую чаргу, на яе думку, гэта было выклікана тым, што «выйсця няма, а ціск узмацняецца, таму ўзмацняюцца і такія настроі».
— Наваполацк — невялікі горад, «Нафтан» — горадаўтваральнае прадпрыемства, у многіх сем'ях некалькі пакаленняў працавалі на «Нафтане». Так і ў маёй сям'і, і ў маіх калегаў. Тое, што з намі адбываецца цяпер, як з намі маюць зносіны непасрэдныя кіраўнікі і кіраўнікі больш высокага рангу, — гэта ціск зыходзіць ад людзей, з якімі ты працаваў і знаходзіўся побач доўгі час.
Да жніўня 2020 года не было праблем, а цяпер за грамадзянскую пазіцыю пачынаюцца нейкія разборкі на прафесійным узроўні. Трэба нейкім чынам падзяляць гэтыя рэчы. Чалавек, які мае грамадзянскую пазіцыю і быў прафесіяналам да жніўня, і цяпер застаецца прафесіяналам, проста да яго змянілася стаўленне. Думаю, што гэта і правакуе сыход у стачку. Стачка — гэта акт грамадзянскага непадпарадкавання. Людзі даведзены да нейкай крайняй кропкі, і адзін з выхадаў, а часам і адзіны выхад — гэта менавіта стачка. Так што мы ўсе будзем працягваць рух наперад.
