Кім Кі Дук — адзін з галоўных рэжысёраў, з якімі мы адкрылі сучаснае паўднёвакарэйскае кіно і засталіся ім атарапела зачараванымі. Ён расказваў, як узвышацца над рэчаіснасцю, паказваў, да якіх выкрутаў прыводзіць боль, разбураў нашы прымхі, яднаў высокае з нізкім, вучыў знаходзіць прыгожае ў агідным.
Кім Кі Дука больш няма, але яго кіно з намі застаецца — «Наша Ніва» прыводзіць пяць стужак рэжысёра, пераважна ранніх, якія зрабілі яго вечным.
Фота: Ian Gavan, Getty Images
«Востраў» 2000 года
Фільм, у якім галоўная гераіня спрабуе скончыць жыццё самагубствам рыбалоўнымі кручкамі. Яна засоўвае іх сабе ў похву і рэзка адтуль выдзёргвае — прама перад камерай. Менавіта дзякуючы «Востраву» пра Кім Кі Дука, з млоснасцю і непрытомнасцю, але даведаўся ўвесь свет. Гэта гісторыя кахання татальных аўтсайдэраў — гаспадыні плавучых рыбацкіх домікаў, якая ў дадатак прапануе кліентам сваё цела, і былога паліцэйскага, які здзейсніў забойства і вырашыў у адным з гэтых домікаў схавацца.
«Дрэнны хлопец» 2001 года
Прыгажуня з каледжа пакрыўдзіла бандыта, і ён зрабіў так, каб яна была вымушана працаваць прастытуткай у «квартале чырвоных ліхтароў». Са свайго чысцюткага, бесклапотнага, дзявочага жыцця яна трапіла ў брудны пакой, дзе абслугоўвае кліентаў, але гэтым сюжэтныя «перверсіі» не абмежаваліся.
Пакуль «дрэнны хлопец» зачаравана назіраў за сваёй крыўдзіцелькай, яна стала адчуваць сябе ў гэтым беспрытульным свеце ўсё больш натуральна — магчыма нават, бандыт не пакараў дзяўчыну за ганарлівасць, а прывёў яе туды, дзе яна і павінна быць. Канцоўка ў «Дрэнным хлопцы» — адна з самых збіваючых з панталыку канцовак у свеце.
«Вясна, лета, восень, зіма… і зноў вясна» 2003 года
Неспасціжная ўсходняя філасофія яднаецца з зямнымі спакусамі і злачынствамі, а адну з роляў у карціне выконвае сам Кім Кі Дук. У адасобленым прыродным закутку манах гадуе свайго вучня — некалі падкінутага яму хлопчыка. Той мучыць жывёл, уступае ў сэксуальную сувязь з хворай, якую прывялі манаху на лячэнне, а пасля таго, як кідае настаўніка, здзяйсняе злачынства — і ў выніку таксама становіцца манахам. Нават вобраз узвышанага, цнатлівага манаства Кім Кі Дук звяргае да зямнога грэшнага жыцця альбо нават робіць яго магчымым толькі праз сэксуальную нястрыманасць і забойствы — і ўсё гэта як бы навечна.
«Пусты дом» 2004 года
Хлопец з невядомым нам, але, відаць, ва ўсіх сэнсах багатым мінулым жыве ў пустых кватэрах, якія вылічвае па тым, што яго рэкламныя флаеры не знікаюць з дзвярных ручак. Аднойчы, праўда, схема дае сбой і галоўны герой трапляе ў дом, дзе нехта жыве — такая ж адзінокая і нечым параненая прыгожая жанчына, якая пачынае незаўважна назіраць за няпрошаным госцем. Дзве гэтыя адзіноты ў меланхалічным, маўклівым, павольным сюжэце мусяць «выратаваць» адно аднаго ад душэўнага болю і цяпер ужо развешваць рэкламу на дзверы гараджан разам.
«П’ета» 2012 года
Галоўны герой — адзінокі, прыгожы і беспрынцыпны — зарабляе тым, што калечыць людзей, каб тыя маглі атрымаць страховачныя грошы і выплаціць даўгі ліхвярам. У нейкі момант у жыцці хлопца з’яўляецца маці, якая кінула яго ў дзяцінстве. Знаёмая, здавалася б, нават галівудская сюжэтная схема пра паступовае ўз’яднанне сям’і — паколькі гэта Кім Кі Дук — аздабляецца прыніжэннямі, пакутамі і каларытам таго самага маргінальнага свету, які глядач непазбежна палюбіць. Цяпер для абодвух герояў жыццё зменіцца незваротна.
