Грамадства

У Максіма рухаецца толькі кісць адной рукі, а ён у 20 год купіў вялізную кватэру ў Мінску і заахвочвае іншых не сядзець на дупе. Шчыры маналог 

Максіму 20 год, у яго СЦА — спінальная цяглічная атрафія. Ён амаль не кантралюе сваё невялікае, неразвітае цела: з таго, што ніжэй за шыю, рухаецца толькі кісць правай рукі. 

Але ў нейкім сэнсе Максім можа даць фору любому трэнеру асобаснага росту: пачаўшы жыццё ў запыленым пакоі рабочага барысаўскага інтэрната, хлопец ужо стаў уладальнікам вялізнай кватэры ў Мінску, машыны, словам, усяго таго, чаго ў матэрыяльным сэнсе хоча дасягнуць любы малады чалавек. 

А цяпер ён задумваецца над тым, каб стаць матыватарам для іншых. 

Як так выйшла? Мы запісалі з ім інтэрв'ю, якое падаем у форме маналогу. 

«Я нарадзіўся ў Барысаве. Мой бацька — хранічны алкаголік, я 7 год жыў з ім і мамай у цесным пакоі рабочага інтэрната. Жыць было, так скажу, не вельмі прыемна: ён піў, праяўляў агрэсію, ён цягаціўся мной і маці, было ясна, што мы не ўжывемся. Нават на маё 18— годдзе ён пазваніў не мне, а сваёй сястры, каб парадавацца, што больш не трэба плаціць аліменты.

Мы пераехалі да бабулі ў Любань. Маці выхоўвала мяне як звычайнае дзіця, маўляў, ну так, ёсць такі вось прыкол — ты не ходзіш, але галаве гэта не пашкодзіць.

Пра падлеткавы ўзрост нават няма чаго сказаць асабліва, я сядзеў дома. Мама запісвала мяне на ўсе магчымыя ў маёй сітуацыі гурткі, да мяне хадзілі трэнеры.

З цягам часу я зразумеў, што ў хваробы ёсць прагрэс і час мяне падціскае. Жыццё, нават такое, не бясконцае. Але сацыяльных ліфтаў для такіх, як я, у Беларусі няма. Што рабіць, калі не хочаш быць якарам? 

Вялізны ўплыў на фарміраванне асобы аказаў Сяргей Шчурко з «Прэсбола». Ён прывозіў беларускіх селебрыці, яны далі мне разуменне, што можна жыць не так, як у Любані, што ўяўленне аб радасцях жыцця не абмяжоўваецца купленым півам. 

Шчурко прывозіў спартоўцаў, моцных валявых людзей, з характарам. Я хацеў станавіцца як яны. Герасіменя, Домрачава — яны класныя, але простыя. Хіжынкову я таксама люблю, яна арганізоўвала дабрачынныя кірмашы, дзе прадаваліся нашы падзелкі. Я, канечне, разумеў, што я не Сальвадор Далі, але яна са Шчурко падбадзёрвалі, маўляў, калі будзем бізнэс арганізоўваць?

Бізнэс — гэта было нешта недасяжнае для мяне. Я з няўдалай сям'і, у нас мяса было раз на тыдзень, я даношваў рэчы за іншымі людзьмі. Як гэта — бізнэс? 

Разам з тым мне карціла адчуваць сябе мужчынам, браць на сябе адказнасць. Я хацеў прыняць гэтую ролю, рэалізавацца, нягледзячы ні на што. 

Шчурко ад фонду падарыў мне першы камп'ютар.

Я пачаў зарабляць першыя невялікія грошы на гэтак званых «оферах» — гэта, груба кажучы, прыцягненне нейкіх новых гульцоў у камп'ютарныя гульні, спосаб рэкламы, якім кампаніі нейкі час карысталіся, пакуль не зразумелі, што гэта малаэфектыўна.

Я зарабляў па сто даляраў у месяц і гэта ўжо было нямала. На частку грошай я купляў розную драбязу, «прыколы» — нейкія палічкі, шуфлядкі, непатрэбную фігню, якой у нас проста не было ніколі. 

Вядома, з маёй колькасцю вольнага часу я цікавіўся, дзе можна зарабіць у інтэрнэце яшчэ. 

Мне расказалі пра хітрую схему рэфаўндаў — вяртання грошай за атрыманыя пасылкі.

Працавала гэта так: нейкі чалавек у Кітаі выкладвае ў продаж штаны пад выглядам «Адыдаса», умоўна, за 25 даляраў, хаця цана ім — максімум 5 даляраў. Гэта не арыгінал, але ён падае іх як арыгінал.

Многія людзі купляюць іх, бо арыгінал каштаваў бы $100, а так яны задавальняюцца ілюзіяй, можа быць, і пашытай на тым жа заводзе. 

Але сэнс у тым, што калі мне прыходзілі гэтыя штаны, я пісаў адказ: вы абяцалі арыгінал, а прыйшоў не арыгінал, вяртайце мне грошы! З сотні пакупнікоў такі «разумны» мог быць толькі адзін я. Прадаўцу непатрэбны быў скандал, абмеркаванні на форумах, кепскія водгукі, таму ён вяртаў грошы, а штаны заставаліся ў мяне.

Так я вельмі добра, па мерках Любані, апрануўся за кароткі час, нейкія грошы ўдавалася адкладаць. 

У 17 год паставіў сабе задачу да 20 гадоў зарабіць 20 тысяч даляраў. Смешна сказаць, але тады я думаў, што калі ў мяне не атрымаецца, я скончу жыццё самагубствам. Я думаю, гэта ўплывалі абставіны — я жартую, што ў Любані ў кожнага ёсць думкі пра суіцыд. 

Поспех і шчасце было роўна для мяне матэрыяльнаму дабрабыту.

І вось я скончыў школу — скончыў добра, у атэстаце дзве васьмёркі, — але абвастрыліся пытанні здароўя: калі я буду сядзець на студэнцкай лаве шмат гадзін, гадамі, то гэта не будзе ўвязвацца з медыцынскімі рэкамендацыямі. Я пачаў шукаць свой шлях, ён аказаўся не зусім законным.

Гэтая схема з вяртаннем тавараў пачала даваць збоі. Калі кітаец вяртаў грошы, то ID твайго акаўнта трапляў у чорны спіс такіх дзялкоў, больш яны нічога не адпраўлялі. 

Патрэбны былі акаўнты, з якіх рабіліся множныя пакупкі, з вялікім рэйтынгам, каб прадавец бачыў, што, імаверна, гэта сапраўды нейкі брак. Я пачаў іх «уводзіць». Гэта цягнулася нейкі час. 

[Мы апускаем дакладнае апісанне махлярскіх схем, але, са словаў Максіма, яны ўжо і не спрацавалі б, бо продажныя пляцоўкі зразумелі, як з такім змагацца]

Але 15 ліпеня 2019 года ў нашы дзверы пагрукаліся з аддзела па барацьбе з кіберзлачыннасцю. Адкрывала мама, аператыўнікі задаюць пытанне: «Максім Сямашка тут жыве?» — «Тут». — «Дык хай выйдзе!» — «Ён не можа». — «Як гэта не можа? Угледзеў міліцыю і знішчае сляды злачынстваў?». 

Адштурхоўваюць маму, заходзяць да мяне ў пакой, а там сяджу я — у трусах, на вазку, з наколкамі. Нямая сцэна на хвіліну, а потым: «Ты Максім? Ну паказвай, чым ты тут займаешся». 

Аказалася, што міжнародныя спецслжубы арыштавалі серверы хакерскага форума, дзе я часам нешта пісаў і чытаў, і ўсе, чые ІР аказаліся скампраметаваныя, трапілі пад падазрэнні ў сваіх краінах.

Мяне апыталі, забралі тэхніку, я нічога не хаваў — расказаў, як ёсць, бо што тут хаваць, я ж не заблакаваў нічога, усё як на далоні.

Потым ужо мяне выклікалі ў Следчы камітэт, аказалася, што мае дзеянні кваліфікуюцца ажно па трох артыкулах у сферы высокіх тэхналогій. Але шкоды ў Беларусі нікому нанесена не было, пацярпелых не было — тыя кітайцы самі дзялкі, «Алі-экспрэс» на запыты органаў не адказаў, грамадскай небяспекі я не ўяўляў.

Мне яшчэ раз прапанавалі ўсё расказаць, як ёсць. Як расказаў, вырашалі, што са мной рабіць, і ўрэшце амніставалі. 

Гэтую гісторыю я расказаў на ютуб-канале вядомага беларускага хакера Паўловіча. І ўсё гэтае ананімнае хакерскае кам'юніці паставілася да мяне вельмі добра, пачалі скідаць мне грошы на блокчэйн-кашалёк — біткойны. Я проста сказаў, што мне гэтая валюта цікавая, што я сам тое-сёе спрабаваў купляць, на што хапала грошай.

І выйшла, што той біткойн скокнуў неймаверна, да 40 тысяч даляраў. Я купіў кватэру, вялікая, у «Мінск-Міры». Сябры падказалі, як паводзіць сябе з прадаўцамі: падрадчыкам сказаў, што ў асноўным офісе даюць танней, у асноўным офісе сказаў, што падрадчыкі даюць танней. Працэнтаў 20% ад цаны першаснай удалося скінуць. 

Я хачу жыць у Мінску, быць актыўным. Я не магу больш сядзець у інтэрнэце, я павінен развівацца сам як чалавек, хопіць слухаць чужыя інтэрв’ю. Праз прызму свайго досведу.

Ну і людзі мне трэба. У Любані толькі 11 тысяч чалавек жыве, моладзі мала, тых, хто мяне прыме і зразумее, — яшчэ менш.

У мяне праблема — хвароба прагрэсуе, трэба лекі даражэзныя, у Беларусі іх няма, хоць я пісаў у інстаграм Уладзіміру Макею. У МЗС мяне прымалі, сказалі, што могуць дамовіцца, каб лекі сюды паставілі, але нешта спынілася на ўзроўні Мінздароўя.

У Польшчы, напрыклад, нават мігрантам тыя лекі колюць. Я думаў пра пераезд, але ўсё ж не змог бы дараваць сабе яго. 

Дарэчы, 9 жніўня я выходзіў на плошчу ў Любані, я ж разумею, што трэба сістэму мяняць. Выйшлі мы са сцягамі, прыехала міліцыя, маіх сяброў забралі. Што са мной рабіць, не разумелі — імаверна, я са сваім вазком не ўлазіў у іх машыну.

Але я тады не ведаў, што людзям даюць суткі. Калі б ведаў, то стаяў бы да апошняга і не з'язджаў — у Салігорску ж пасля пікета Ціханоўскай проста адпусцілі людзей праз пару гадзін, я думаў, што і далей так будзе.

Таму мае планы тут — дабівацца лекаў, пачаць даваць нешта гэтаму свету, я спадзяюся, што далей усё будзе добра, мне будзе шанцаваць.

А аўдыторыі «Нашай Нівы» я б сказаў, што трэба рабіць усё магчымае і немагчымыя, чалавечыя магчымасці неабмежаваныя. Я б быў рад, каб людзі менш пілі, менш часу надавалі скролам стужкі інстаграма, а больш часу прысвячалі карыснай дзейнасці.

І галоўнае — не спыняцца, нават калі поспех у вашым разуменні прыйшоў, бо спыненне — лянота, пракрастынацыя. 

Калі чалавек нешта пачне рабіць пасля выхаду інтэрв’ю, я б быў вельмі рады, значыць, гаварылі не дарма». 

Каментары

 
Націсканне кнопкі «Дадаць каментар» азначае згоду з рэкамендацыямі па абмеркаванні.

Сенатар Грэм анансаваў рэкордныя пастаўкі зброі Украіне пасля заўтрашняй заявы Трампа7

Сенатар Грэм анансаваў рэкордныя пастаўкі зброі Украіне пасля заўтрашняй заявы Трампа

Усе навіны →
Усе навіны

У Беларусі восем немаўлят да года наведваюць дзіцячы сад1

Як глабальная змена клімату адаб’ецца на Беларусі? Не зусім так, як мы ўяўляем12

Мінчанка расказала, дзе пазнаёміцца з перспектыўнымі хлопцамі ў сталіцы14

Ціханоўскі насмажыў катлет на фестывалі «Тутака»45

Наколькі дакладна можна прадказаць надвор'е на месяц? І чаму дагэтуль не папярэджваюць пра тарнада за дзень?5

З'явіцца новая дзяржава — Новая Каледонія3

Заробак 73 рублі? На заводзе патлумачылі, адкуль у іх такія вакансіі

Француз пераехаў з Ніцы ў Мінск і адкрыў пякарню12

У Мінску купілі дом за 3 мільёны даляраў. Ён у тым раёне, дзе жыве Эйсмант1

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Сенатар Грэм анансаваў рэкордныя пастаўкі зброі Украіне пасля заўтрашняй заявы Трампа7

Сенатар Грэм анансаваў рэкордныя пастаўкі зброі Украіне пасля заўтрашняй заявы Трампа

Галоўнае
Усе навіны →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць