Забарона БЧБ і прызнанне яго экстрэмісцкім — важны крок да далейшай сакралізацыі сцяга. Ён пачынаў 2020 год як сімвал нацыянальна-дэмакратычнай праслойкі грамадства — 15-20% ад сілы. Завяршаў ён гэты год як сімвал шырокага грамадзянскага пратэсту без прывязкі да сваёй гісторыі.
Цяпер ён становіцца сакральным сімвалам, забароненым плодам, чымсьці, што будуць маляваць па начах на сценах, захоўваць у зацішных кутках і ўсё больш эмацыйна прывязвацца да гэтага знака.
Недаацэньваючы яго папулярнасць, улада адразае яшчэ адзін шлях да кампрамісу, выносячы мільёны сваіх апанентаў у поле крыміналу ўжо не толькі за іх дзеянні, але і за іх маркеры.
Чырвона-зялёны сцяг заўсёды меў большую падтрымку, чым беларуская ўлада і дакладна мог яе перажыць. Цяпер грамадству прапануюць падзяліцца. Сядзець побач з чырвона-зялёным сцягам цяпер праява палітычнай пазіцыі.
Такая палітызацыя сімвала і яго прывязка да канкрэтнай пазіцыі — шлях да таго, што сыход улады будзе азначаць сыход і яе атрыбутаў разам з ёй. Чырвона-зялёны сцяг меў шанцы не стаць такім атрыбутам, але зараз сапраўды стане.
Забараняючы БЧБ, улада гарантуе, што ён будзе дзяржаўным, паколькі гэта цяпер не субкультура. Важны дзень.
