Скрыншот відэа
— Падзеі ў Беларусі, якія ўскалыхнулі ўвесь свет, і нябачанае па сваёй жорсткасці падаўленне пратэстаў адклікаюцца ў табе болем? — пытаецца Дзмітрый Гардон.
— Ва мне адклікаюцца болем не толькі беларускія, але і рускія, украінскія трагедыі.
— Ты з Лукашэнкам знаёмы? Што пра яго думаеш?
— Асабіста — не. Лукашэнка — захавальнік балансу. Не валодаючы той інфармацыяй, якой валодае ён, мы не можам аб'ектыўна судзіць аб яго дзеяннях. Але я б не хацеў хаця б дзень быць пахадзіць у яго макасінах. Для мяне ўлада — вялікая адказнасць і вялікі праклён. Крыж, які чалавек будзе несці да самага канца, і часта гэта вельмі няўдзячны крыж.
— Аляксандр Лукашэнка, безумоўна, чалавек з вялікім жыццёвым вопытам, і ў яго ёсць шмат заслуг перад Беларуссю, але мы ж не можам не пагадзіцца з тым, што ён прайграў гэтыя выбары. Проста прайграў. І калі беларусы масава выйшлі на вуліцы гарадоў, што з імі не здаралася ніколі, ён проста стаў душыць гэтыя пратэсты з дапамогай збіцця і катаванняў. Аж да засоўвання дубінак мужчынам у задні праход. Як грамадзянін Беларусі як ты да гэтага ставішся?
— Я лічу, што ты, Дзіма, проста паўтараеш зараз наратывы, а не факты і аргументы. Тое, што ты зараз кажаш, — гэта ўсяго толькі інфармацыя, як, напрыклад, тая, якая распаўсюджваецца ў ліберальных СМІ ў дачыненні да мяне і маёй сям'і.
— А што пішуць?
— Ну, пішуць падобнае. Можа, не так жорстка.
— …Але сотні тысяч пратэстоўцаў мы ж бачылі? Гэта ж не наратывы.
— Былі мільёны тых, якія, магчыма, былі згодныя [з палітыкай Лукашэнкі] і падтрымалі. Але яны ніколі не выходзяць. Так ужо функцыянуе пратэст. Вельмі лёгка заблытацца ў лічбах, малюнках, якія не мы мантуем і мы не здымаем. Таму я не веру ў большую частку таго, што ты мне зараз агучыў.
— Бачыш, якая выдатная ў нас праграма і які я малайчына, справядлівы. У мяне адзін пункт гледжання, у цябе — іншы. І мы цывілізавана сядзім і размаўляем. Людзі будуць гэта бачыць: хтосьці скажа, што я не маю рацыі, хтосьці — што ты. Але гэта і ёсць дэмакратыя, праўда? А Лукашэнка не даў магчымасці…
— З нагоды дэмакратыі. Я б вельмі хацеў, каб тыя з нас, хто мае здаровы глузд, вярнуліся на некалькі месяцаў таму і яшчэ раз зірнулі на падзеі, якія адбываліся на радзіме дэмакратыі, у самай свабоднай краіне свету. Пасля таго, як Дональду Трампу проста заблакавалі ўсе сацсеткі, проста выдалілі Twitter, дзе ў яго было 88 мільёнаў падпісчыкаў, пра якую дэмакратыю, свабоду слова і прынцыпы наогул можна казаць?
Мы як рыбкі ў акварыуме, Дзіма. Але за сценамі акварыума ёсць акіян. І ў некалькіх сотнях кіламетраў ад таго месца, дзе мы сядзім у сваім утульным акварыуме, вылілася цунамі. Яго хтосьці справакаваў. І яго хвалі абавязкова дойдуць да нас. Ёсць рыбкі, якія не думаюць пра тое, што за сценкамі акварыума ёсць акіян. Але мы з табой гэта ведаем дакладна. Я вельмі хачу, каб ва Украіне, Расіі і Беларусі як мага менш гінула людзей, вось такая фармулёўка. Я не хачу тут вайны.
— Як у грамадзяніна Беларусі, які правёў дзяцінства і юнацтва там, у цябе баліць сэрца за тое, што адбываецца на тваёй радзіме цяпер?
— А што там адбываецца цяпер? Я быў некалькі тыдняў таму ў Беларусі. Чыста, спакойна, інфраструктура, якая працуе. Вельмі шмат людзей са шчаслівымі тварамі. Там свет, там пануе мір. Парадак, баланс — ён там ёсць.
— Што будзе далей з Беларуссю?
— Дзіма, я думаю, мы павінны задавацца пытаннямі аб больш глабальных тэрыторыях. Што будзе з светам далей? Беларусь не цэнтр свету. Гэта не краіна, якая з'яўляецца сур'ёзным глабальным гульцом на геапалітычнай шахматнай дошцы. Трэба сачыць за тым, што будзе ў ЗША, у Кітаі, у Расіі.
