Мікалай Аўтуховіч трэці месяц галадае ў турме, патрабуючы хутчэйшай перадачы сваёй справы ў суд альбо вызвалення. Ягоная маці кожны дзень літаральна ўцякае са сваёй кватэры, толькі б не заставацца адной.
Карэспандэнт: Лілія Юльянаўна, добры ў вас сын.
Лілія Аўтуховіч: Добры… А што робяць з добрымі ў гэтай краіне? (Плача) Я не разумею, калі б ён штосьці парушаў, дык навошта яму тады дазволілі працаваць? Вы ведаеце, колькі ён атрымаў падзяк ад людзей за сваю працу? Дык у чым ягоная віна? Што ён добры? Ён жа хацеў, каб людзі працавалі з годнасцю, павагай да сябе.
Карэспандэнт: Я разумею…
Лілія Аўтуховіч: Ён, можна сказаць, яшчэ нічога ў жыцці не бачыў. Вучоба, праца, войска… Цяпер вось турма. Тыя, хто яго трымаюць у камеры, пасылалі сваіх дзяцей у Афганістан? Ці самі там былі? А цяпер вось яго ў турму, у голад. За што яны яго душаць? Гэта ня людзі, так нават з быдлам не паступаюць. З Афганістану вярнуўся жывым, а тут быццам у палон патрапіў да нелюдзяў. Ён што — вораг народу? Дык калі вораг — дык скажыце, у чым ён вораг? Ды сёння любога следчага пратрымай у голадзе хаця б тыдзень, дык ён прызнаецца, што вораг. А ён тры месяцы за праўду трымаецца, таму і жвывы. (Плача)
Карэспандэнт: Мы вас ніяк не маглі знайсьці.
Лілія Аўтуховіч: А я ўцякаю, каб не заставацца адной. І кожны дзень чакаю, што пазвоніць сын. І бягу адчыняць на кожны шоргат, думаючы, што гэта ён. Я малю цябе сынок: вярніся жывым! Мы цябе абдымем і сагрэем. Людзі добрыя, дапамажыце яго пераканаць, што ім ён патрэбен мёртвым, а нам — жывым. Коля, беражы сябе, сваё здароўе, трымайся. А я б усё зрабіла, што ў маіх сілах, ды няпраўда стаіць на маім шляху і не пушчае да цябе.
Карэспандэнт: Калі мы пытаемся ў жыхароў Ваўкавыску пра Колю, ад нас спяшаюцца ўцячы.
Лілія Аўтуховіч: Дык усе баяцца слова сказаць, у газетах пра гэта не пішуць. І што пісаць? Я ўжо нікому ня веру, толькі адно ведаю напэўна: зло вяртаецца да тых, хто робіць яго іншым. (Плача)
