Фэльетон Лёліка Ушкіна.
У Холмса быў Ватсан, у Эркюля Пуаро – Гастынгс, у Ніра Вульфа – Арчы Гудвін і толькі вялікі сышчык Сьцяпан Су...(дзеля кансьпірацыі назавём яго Кірыешка) застаўся без партнэра і летапісца сваіх подзьвігаў. Цяпер, калі справа «Партнэрства» дайшла да суду, так болей заставацца ня можа. Прапаную сваю сьціплую кандыдатуру.
…У той незабыўны лютаўскі вечар у нашай маленькай кватэры панаваў хаос. Бліскучы мозг Сьцяпана вырашаў загадку – колькі пацукоў спатрэбіцца грузінскім тэрарыстам раскласьці ў вёдрах і давесьці да стану атрутнай масы, каб хапіла вырубіць усіх мужчынаў са спэцыяльнасьцю муляра чацьвёртага разраду ў Фрунзэнскім раёне.
Пацукі не жадалі разлагацца і бегалі па пакоі, пажыраючы Сьцяпанавы граматы ды шматлікія партрэты Дзяржынскага.
Раптам на прыступках пачуліся нейкія крокі: гэта быў кліент.
Кліент аказаўся рослым мужыком прыблізна пяцідзесяці двух гадоў, з лысінай, якую ён акуратна зачэсваў, і шклянымі вачамі, у якіх быў адлюстраваны жах.
Ня проста жах, а супэр-гіпэр-жах!
– Я дыктатар адной усходнеэўрапейскай краіны, – пачаў госьць. – На насу выбары, перад якімі я зазвычай проста ўсіх запалохваю... Але вось днямі я па прыколе прачытаў Канстытуцыю і знайшоў гэта: «Падрыхтоўка і правядзеньне выбараў адбываюцца адкрыта і галосна». А што калі гэта па прыколе прачытаюць і мае ворагі? Цяпер вы разумееце, Сьцяпане, чаму я крычу па начах? Чаму падчас апошняга рэфэрэндуму я не падкарэктваў гэты артыкул?! Чаму?..
– Спакойна, – Кірыешка заўсёды ведаў выйсьце. – Мы павінны хуценька ўнесьці папраўкі ў Крымінальны кодэкс аб забароне дзейнасьці ўсяго незарэгістраванага, і тады Вы лёгка перасадзіце ўсіх вашых апанэнтаў.
– Праўда? – Госьць паглядзеў на сышчыка з надзеяй.
Мы са Сьцяпанам паехалі ўносіць папраўкі. Аднак не пасьпелі мы разгарнуць кодэкс, як я адчуў на сваёй шыі холад рэвальвэра.
– Стаяць. А зараз павольна павярнуцца.
Перад намі былі тры хлопцы і дзяўчынка.
– Вітаньне ад National Democratic Institute, – сказаў адзін з хлопцаў і выстраліў сышчыку ў сэрца.
Але той нават не зварухнуўся.
Шакаваныя актывісты, пакідаўшы рэвальвэры і мабільнікі зь літоўскімі нумарамі, зьбеглі.
Я ня верыў вачам:
– Што здарылася, Кірыешка?
Ён пасьміхнуўся: – Яны забыліся, што ў мяне, як чэкіста, чыстыя рукі, халодная галава і гарачае сэрца: кулі ў ім проста плавяцца. Вось калі б яны пальнулі мне ў лёгкае або пахвіну...
Мы зрабілі сваю справу з папраўкамі.
Кліент быў проста шчасьлівы. У знак падзякі ён нават паабяцаў Кірыешку грамату, аднак той адмовіўся. Ён ніколі ня браў граматаў ад жанчын і выпускнікоў Магілёўскага пэдуну.
А ў нашай маленькай кватэры зноў настала нудота. Вялікі сышчык працягваў ставіць досьледы на пацуках і гуляў з маўзэрам Дзяржынскага, напаўняючы пакой чароўнымі гукамі «піф» і «паф».
