Разгарніце любую газету ці часопіс, і ў раздзеле «Попыт працы» вы знойдзеце мноства аб’яў аб наборы дзяўчат у танцавальнае шоу або go‑go агенцтва. У Амерыку сцякаюцца тысячы прыгожых расейскамоўных студэнтак, якія мараць аб лёгкіх грошах, сустрэчы з мільянерам і іншых вабнотах забяспечанага жыцця.Насамрэч жа, мара аказваецца службай ва ўстанове, дзе дрэнна пахне, дзе п’яныя мужчыны кажуць ім непрыстойнасці і засоўваюць даляры за гумку майткоў.
Мы вырашылі разабрацца, што вымушае паненак з няскончанай вышэйшай адукацыяй траціць свае лепшыя гады, выстаўляючы напаказ ўласнае цела.
Марына К. прыехала ў Амерыку літаральна на апошнія грошы — яе бацькі памерлі, калі яна была яшчэ маленькая, і дзяўчынку выхоўвала бабуля. Але як там можна «навыхоўваць» на пенсію …Скончыўшы медыцынскае вучылішча і ўладкаваўшыся на працу, Марына зразумела, што доўга яны не працягнуць — бабуля пачала хварэць, патрэбныя былі лекі, садавіна, сядзелка. Паехала ў Штаты з канкрэтнай мэтай зарабляць грошы і адсылаць іх дадому. Тады ёй здавалася, што самы лёгкі і прыбытковы спосаб — стрыптыз.
Цяпер Марына працуе ў не самых прэстыжных стрып‑клубах Нью‑Джэрсі і Атлантыка‑Сіці. Яе бабуля памерла летась, так і не дачакаўшыся вяртання ўнучкі.
Дзяўчына ненавідзіць сваю працу, але ўсё яшчэ працягвае пахаць, спадзеючыся з’ехаць на радзіму ў Гродне, калі назапасіць грошай на кватэру.
«Калі я толькі пачынала, — кажа яна, — думала, што за пару месяцаў зараблю некалькі тысяч і вярнуся». На практыцы ўсё аказалася значна складаней. Вы не паверыце, але стрыптыз — не такая ўжо прыбытковая справа. Марына працуе праз агента, таму са сваёй штодзённай зарплаты вымушана аддаваць даніну: $ 50 агенту і клубу (house fee), па $ 15 — ды‑джэю, гардэробшчыцы (mama’s fee) і вадзіцелю. «
І што застаецца? — Пытаецца пабітая жыццём танцорка. — $ 100‑150. А мне трэба выглядаць прыстойна — салярый, манікюр, прычоска — і яшчэ касцюмы з гэтых грошай купляць! «.
На пытанне, чаму яна не спрабуе змяніць працу, Марына адказвае: «Каму я патрэбная? Без дакументаў, амерыканскага адукацыі, вопыту? Не магу ж я ў рэзюмэ пісаць, што танцавала ў клубе «.
Кар’ера стрыптызёршы недаўгавечная — максімум пяць‑шэсць гадоў, калі не рабіць пластычных аперацый. Ўзрост, алкаголь, начны лад жыцця — і да трыццаці гадоў узнікае неабходнасць у пластыцы.
Зрэшты, многія звяртаюцца да гэтага і раней — павялічваюць грудзі (кошт хірургічнага ўмяшання каля $ 7000) або ягадзіцы (парадку $ 5000), прыбіраюць складкі на жываце (ад $ 1000). Рэкардсменка па колькасці падцяжак працягваюць працаваць ледзь не да пенсіі.
У пачатку мінулага стагоддзя феміністкі дамагаліся права прылюдна паказваць сваё цела, бачачы ў гэтым праява роўнасці полаў. Сёння аголенай натурай нікога не здзівіш: забароненае «ню» стала мастацтвам і рамяством. Абмяркоўваецца іншая праблема — многія людзі лічаць стрыптыз свайго роду эксплуатацыяй і пакоры жаночага годнасці. Не існуе адназначнага адказу на пытанне, ці з’яўляецца гэты танец праявай свабоды або, наадварот, прыгнёту прадстаўніц слабага полу. Вядома толькі, што з кожным годам у шэрагі стрыптызёршай ўступае ўсё больш дзяўчат з краін СНД і Расіі.
