Кандыдат у прэзыдэнты мяркуе: калі бацька Вітаўта Мілінкевіча падвяргаўся рэпрэсіям, сын на агульных падставах мае права скарыстацца магчымасьцямі праграмы, адкрытай па ініцыятыве бацькі.
Асьмелюся запярэчыць: ня мае права. Менавіта таму, што бацька быў ініцыятарам праграмы. І яшчэ таму, што быў кандыдатам у прэзыдэнты. Г. зн. – нефармальным лідэрам апазыцыі, ейным тварам.
На сайце «Нашай Нiвы» ўжо адзначылі, што Віктар Лукашэнка, што Вітаўт Мілінкевіч – адзін чорт. Калі дэмакраты крытыкуюць прэзыдэнта краіны за «працаўладкаваньне сына», лідэры дэмакратаў ня маюць права займацца падобным працаўладкаваньнем уласных дзяцей. Бо да сябе трэба ставіцца настолькі ж жорстка, як і да сваіх апанэнтаў.
Таму да сьпісу «залатой моладзі» я дадаў бы і Франака Вячорку, інфармацыя пра бурную дзейнасьць якога асьвятляецца ў партыйнай рассылцы БНФ амаль настолькі падрабязна, як і інфармацыя пра дзейнасьць лідэра партыі - Вінцука Вячорку. Па сумяшчальніцтве – бацьку вышэйзгаданага выпускніка Ліцэя.
Ёсьць стары антычны афарызм: «Што дазволена Юпітэру, недазволена быку». Афарызм бяспрэчны – у тым ліку ў люстраным варыянце: «Юпітэр ня мае права прыпадабняцца быку».
Іншымі словамі, дзеці лідэраў павінны быць больш абмежаваныя ў сваіх дзеяньнях, чым дзеці шараговых апазыцыянэраў. Я не заклікаю іх галадаць, калі камусьці не хапае хлеба. Аднак іх удзел у грантавых праграмах у любым выпадку выклікае адчуваньне, што нехта зь іхніх пагодкаў ня зможа скарыстацца магчымасьцямі, якія адкрываюцца. Таму што і тут існуе блат.
Не жадаеце выкарыстоўваць такое рэзкае слова, як «блат»? Ужывем іншае: «магія імені». Пабачылі знаёмае імя ў праекце грантадаўцы – і далі грант. А партыйная рассылка раскажа пра тое, які малайчынка сын партыйнага лідэра, што зладзіў фотавыставу ў офісе партыі, якую ўзначальвае тата.
І ніякія апраўданьні нічога ня вырашаць. Таму што дзеці і ўнукі Ўладзімера Ганчарыка і Сямёна Домаша «магчымасьцямі» татаў у бытнасьць іх галоўнымі апазыцыянэрамі краіны не карысталіся.
Ніколі ў жыцьці дырэктар школы №1 Горадні Ўладзімер Іванавіч Баран не дазволіў бы свайму сыну скарыстацца магчымасьцямі «дырэктарскага сына». У дадзеным выпадку Аляксандру загадалі б, і – я ўпэўнены – той бы прыслухаўся да волі бацькі.
Шкада, што маральны аўтарытэт Уладзімера Іванавіча не перарос у маральны аўтарытэт Аляксандра Ўладзімеравіча – прынамсі, для іх ўнука і сына.
Пераклад з расейскай
