Пра сьмерць і прымірэньне

Авіякатастрофа пад Смаленскам у адзін момант зрабіла нясьмешным анэкдот пра паведамленьне БелТА, як прэзыдэнцкі самалёт Лукашэнкі зьнік з радараў, ягоны лёс невядомы, але беларускі народ «спадзяецца на лепшае».

Пра памерлых — ці добрае, ці нічога. Памерлыя заслугоўваюць павагі хаця б з агульначалавечага інстынкту пашаны да сваіх продкаў і да мёртвых увогуле.

Нават калі загінулы быў тваім ворагам, правільным было б па-рыцарску выказаць апошнюю павагу да яго: ён табе болей шкоды не прынясе, ты пабачыў раку, якая нясе труп твайго непрыяцеля.

Калісьці твая ўласная сьмерць прымірыць вас канчаткова.

І тым больш устаюць дыбам валосы ад рэакцыі асобных заўважных групаў расейскага грамадзтва.

Трэба сказаць, расейская дзяржава паводзіць сябе ў гэтай сытуацыі падкрэсьлена правільна і адэкватна. На сайце прэзыдэнта Мядзьведзева выкладзены спачувальны зварот на польскай мове, агульнанацыянальны тэлеканал «Россия-1» паказаў фільм Вайды «Катынь». Афіцыйная Расея паводзіць сябе карэктна з таго моманту, калі па сьвеце разыйшлася навіна пра верагоднасьць значных газавых радовішчаў ў Польшчы. Усё ж якая добрая рэч адсутнасьць рэнтнай халявы, як імгненна яна здольная ацьверазіць аўтарытарных кіраўнікоў і прымусіць А. Лукашэнку рабіць рынкавыя рэформы, а Крэмль — прызнаць катынскі расстрэл.

Максымальна добра (на большае проста ня варта было разьлічваць) праявілі сябе і беларускія ўлады, якія апэратыўна дапамаглі сваякам пагінулых з транспартам і якія хіба што не абвесьцілі жалобны дзень па пагінулых — зрабіць гэта ім перашкодзіла, відаць, тое ж самае, што перашкодзіла Качыньскаму скарыстацца менскім аэрапортам замест фатальнай спробы сесьці ў Смаленску.

Іншая рэч — натоўпы расейскіх імпэрыялістычных падпявалаў, зрэз якіх можна ўбачыць па расейскім ЖЖ. Гэта вам не параўнальна бяскрыўдная сварка ў беларускай суполцы by_politics

На другі ж дзень пасьля трагедыі расейскі інтэрнэт напоўніўся сьвежымі сатырычнымі фотакалажамі, анэкдотамі і гумарыстычнымі вершыкамі (часам дужа нават якаснымі) — у прамым сэнсе слова пачалася пляска на костках.

Я ня памятаю, каб калісь яшчэ расейскі імпэрскі шавінізм нагэтулькі яскрава яўляў на сьвятло сваю пацучыную мызу: яго яшчэ можна было разглядаць у якасьці апанэнта па дыскусіі ў час вайны ў Грузіі ў 2008 годзе ці ў час каляровых рэвалюцый, але тое, які гной паліўся з ртоў кананенак і васэрманаў пасьля сьмерці Качыньскага — гэта ўжо па-за межамі людзкасьці.

Дух НКВДшных вертухаяў і гулагаўскіх «сук», зьнявага да чалавечага жыцьця і сьмерці, канцлягернае мысьленьне «памры ты сёньня, а я заўтра» — сталінізм ня помер, ён сьпіць у душонках гэтых «расейскіх патрыётаў» і прачынаецца, калі чуе кроў, як зараз.

Бог не зьнішчаў Садом і Гамору, пакуль у іх была дастатковая колькасьць праведнікаў. Пераважная большасьць расейцаў рэагуе на трагедыю пад Смаленскам абсалютна адэкватна, але патрыёты-вялікадзяржаўнікі дэманструюць такую канцэнтрацыю неадэквата, што міжволі робіцца страшна, ці ня хопіць д’ябалу гэтай колькасьці, каб Расея правалілася ў тар-тарары.

Асобныя расейскія апазыцыянэры кшталту Валерыі Навадворскай пачалі будаваць вэрсіі пра прычаснасьць уладаў да авіякатастрофы. Так, фантазіі пра тое, як падчас рамонту на расейскім заводзе ў самалёт убудавалі нешта ня тое ці што самалёт маглі зьбіць ракетай, гучаць іррацыянальна, нібы сцэнар банальнага галівудзкага баевіка. Але

чытаючы камэнтары расейскіх імпэрыялістаў, каго ніяк не назавеш маргіналамі і чые погляды хутчэй максымальна блізкія да «лініі партыі», нараджаецца пачуцьцё, што ў вэрсіі пра забойства ня так і складана паверыць. Людзі, каму хапіла б подласьці, злобы і дурасьці на гэта, — яны ў Расеі, на жаль, ёсьць.

Гледзячы на размах жалобы ў Польшчы, многія з нас, напэўна, задалі сабе непазьбежнае пытаньне: а калі б вось так пагінуў сучасны прэзыдэнт Беларусі, ці варта было б несьці кветкі да вядомага будынку на Карла Маркса? Адказ на гэта пытаньне не такі і складаны.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0