Днямі краіна адсьвяткавала гадавіну гістарычнай пастановы аб 75% беларускай музыкі, што заклала фундамэнт беларускай «Фабрыцы зорак».
Сацыяльна арыентаванай краіне — сацыяльна-арыентаваны Бэвэрлі Гілз. Урадам пастаўлена заданьне: нашы поп-прымадонны павінны гэтак жа гучна грымець біжутэрыяй, як абарыгены Рублёўкі. Але ў гэтай сфэры ў нас шмат недахопаў.
«Саўбелка» піша пра настаўніцу музыкі Сьняжану Лазарэнку, што атрымлівае 240 тыс. тугрыкаў і якая замярзае ад маразоў — ейную кватэру ня топяць. Побач — калёнка зоркі радыёэтэру Тацяны Сулімавай, якую пераклініла словамі «Віетнам? Чаму б не», пасьля чаго яна ўкаціла ў Сайгон і цяпер ня ведае, куды падзецца ад смажанага паху сьмярдзючай віетнамскай ежы.
Думаеце, Сьняжана, прачытаўшы пра тур «першай бляндынкі краіны», скажа хвораму на астму сыну, апранутаму ў 2—3 швэдры: «Бедная Таня, добра, што мы таксама не паехалі ў Віетнам»? У ейнай душы заварушыцца гліст клясавай нянавісьці.
Сулімавы швэндаюцца па Канах, а настаўнікі музыкі са стольнікам баксаў заробку, чытаючы пра іх заскокі, маўчаць у анучу.
На маю думку, тут трэба зьвярнуцца да вопыту Элачкі-Людажэркі, якая прыдумала арыгінальную сыстэму кампэнсацыі матэрыяльнай няроўнасьці. Прыдбаўшы заячае футра і пафарбаваўшы яго ў зялёны колер, яна пераканала сябе, што гэта мэксыканскі тушкан.
Тое ж самае трэба рабіць і цяпер. Кожны чарговы прагон Сулімавай пра новыя туры трэба сканчаць парадамі: «Як уцерці нос Тані». Напрыклад, на сулімаўскае «ў роце маркапане тае, і вочы пажыраюць Рым», трэба адказваць: «Набудзьце марозіва «Гоша» і паглядзіце па тэлеку які-небудзь італьянскі фільм». Сулімава задушыцца ад зайздрасьці. Кампэнсацыйная мадэль Элачкі дазваляе захаваць сацыяльную ляяльнасьць грамадзтва.
Аднак на ўсялякі выпадак я б на месцы Якубовіча сказаў бы Тані: «Пішы пра тое, што ў роце тае, але пэрыядычна нешта кшталту: учора а палове 9-й праехала мэтром ад Кунцаўшчыны да Магілёўскай. Кууууууул!!!»
